ΕΙΧΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ για ενθύμιο αυτό το αίσθημα... Για χρόνια πίστευα ότι χάθηκε, άλλωστε δεν αξίζει κάτι, κάπου θα παράπεσε ανάμεσα στα χαρτιά, στις αναμνήσεις, στις προσδοκίες μου. Ήμουν βέβαιος ότι δεν το έζησα αλλά το εμπνεύστηκα σε παραζάλη του ύπνου. Και τώρα, εδώ κρατώντας το προσεκτικά ανάμεσα στα δάχτυλα, αναλογίζομαι την αξία του. Μετουσιώνεται, ωστόσο. Γρήγορα αποκτάει μορφή - έχει πρόσωπο και εκφράσεις, η φωνή του είναι απαλή και γάργαρη, τα χείλη φαίνονται σαρκώδη και σφιχτά, το βλέμμα του με μαγνητίζει. Έχει νόημα; Περικλείει την πρώτη και καθάρια γνώση του κόσμου μου; Δεν γνωρίζω πώς λέγεται, ούτε γιατί έρχεται σ' εμένα ούτε πόσο θα διαρκέσει. Είναι ίσως μια δοκιμασία, σαν τον θάνατο, που μαθαίνει κανείς κατόπιν ότι είναι γεγονός και όχι αρετή, υποφερτή αλήθεια κατά πώς πιστεύουν οι συγγραφείς μετά τόσους αιώνες, ίσως κιόλας μια πρωτοβουλία αναγέννησης που ξεχύνεται στις διαδρομές του νου και παρεκκλίνει από τη λογική μου.
Commenti