«Το τελευταίο σημείωμα»


Την αριστερή συνείδηση, αυτήν που εύκολα αποκαλείται αριστεροσύνη, δεν αποδεικνύει ο σκηνοθέτης για τον ίδιο μα ούτε κι αποδεικνύεται για τον όποιο θεατή καθότι πρόκειται μόνον για εσωτερική διεργασία καθόλου συνδεόμενη με την απλή θέαση σε κινηματογραφική αίθουσα...

Η ταινία «Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη αποτελεί αποτύπωση μιας λιγότερο γνωστής -και συνειδητοποιημένης- ιστορικής στιγμής: η εκτέλεση των 200 αγωνιστών-αντιστασιακών στην Καισαριανή, λίγο πριν από το τέλος της ναζιστικής και φασιστικής Κατοχής, υπήρξε δηλωτικό γεγονός για μια σειρά από νόρμες συνειδησιακές, ιδεολογικές, αξιακά εμπράγματες.


Η κινηματογραφία του Παντελή Βούλγαρη δεν φαίνεται ότι εξελίσσεται. Μάλλον «οπισθοδρομεί» προς το αφήγημα που πρότερα κατέθεσε με την ταινία «Πέτρινα χρόνια» (1985) - κι εμφανώς υπάρχει αυτή η σύνδεση μεταξύ των δύο έργων του. Πάντως, εάν έλειπαν κάποια αφηγηματικά «στίγματα» που στόχευαν στη συγκινησιακή φόρτιση του θεατή, θα ήταν καλύτερα και σίγουρα κατά πολύ ανώτερα από τις υπονοούμενες πολιτικάντικες αφηγήσεις στην πιο πρόσφατη «Ψυχή βαθιά» (2009). Ωστόσο, «Το τελευταίο σημείωμα» στέκεται εξαιρετικά, υποστηρίζει το διακύβευμά του.


Αλίμονο, η ταινία δεν πρέπει να καλείται να «διδάξει» αλλά να επισημάνει και να ενεργοποιήσει τη μέριμνα για την ιστορική συνείδηση των νεότερων γενιών. Το μήνυμα είναι σαφές: ανάμεσα στα δύο αντίθετα, αντιτιθέμενα συστήματα -του ναζισμού και του κομμουνισμού- υφίστανται τεράστιες διαφορές ακόμη και στις λεπτομέρειές τους. Αυτό καλείται ο θεατής ν' αναλογιστεί.


Commenti