ΤΡΙΓΥΡΙΖΑ ΟΠΩΣ τα κοχύλια ανάμεσα σε ξένα, όπου εάν ξεμυτούσα από το δικό μου ‒όπως έγραφε ένας ποιητής‒ θα χανόμουν και δεν θα επέστρεφα ποτέ πίσω. Η τυχαία στιγμή καθόρισε την υπόστασή μου. Με έκανε να παραδοθώ και να εγκαταλείψω αυταπάτες ‒ την ταύτιση, την επιθυμία, τα υπονοούμενα.
Η πραγματικότητα του εαυτού που μοιραστήκαμε κατόπιν θα γίνει ανάμνηση- ένας περαστικός αστερισμός που απογυμνωμένος καθαγίασε, ή, αλλιώς, κράτησε άφθαρτη την ιστορία αυτή. Και η ύλη; Είναι η επιμονή του σύμπαντος, είπες, ν’ αντιληφθούμε τη συνέχειά μας. Και η συνέχεια; Είναι αυτό που έρχεται, άγνωστο από πού, και ορίζει τον χρόνο πάλι και πάλι. Και ο χρόνος; Είναι η ουσία του εγώ και του εσύ, αυτό που αγνοούμε κι ακόμη δεν κατακτήσαμε.
Εμπρός στ’ ανέμισμα του κόσμου, το ζωογόνο ανατάραγμα που κάποιοι ονομάζουν Θεό, αποζητούμε τον αστερισμό που θα χωρέσει εμάς και αυτά τα λιγοστά˙ όσα αξίζουν. Κι αφαιρώντας την αγωνία για τις παρωχημένες αλήθειες κι αποκτώντας έναν δικό μας ουράνιο θόλο για να ζήσουν τα μάτια μας, κοιτάζοντας...
Commenti