ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ άλλη η έλλειψη, δεν είναι άλλο το μοναδικό σκίρτημα ή εκείνες οι βραδιές που πιστεύαμε ανάμεσα στις αναμνήσεις μας.
Τότε ήταν σύντομο το βλέμμα, όχι βιαστικό. Μας ενδιέφερε να χαρτογραφήσουμε το αδιανόητο του εαυτού μας. «Η μέγιστη ειλικρίνεια απέναντι στα φώτα είναι ο λόγος για να μην κλείνουμε τα μάτια...», σου δικαιολογούσα την αμηχανία αντικρίζοντας το «λίγο» και το «πολύ» του κόσμου που δεν καταφέρναμε ακόμη να κατακτήσουμε. Μας ταίριαζε το αδύνατο όμως, η αναστροφή του δυνάμενου, αυτό που ως ηδονή -πράξη και λογισμός- θα έκανε τη ζωή τρόπαιο.
Τώρα το αδιανόητο θα μένει αδήλωτο, προς αναζήτηση και κάποτε προς αποφυγή: γιατί μόνον έτσι θα κριθεί αιώνιο και θα το ταυτίζουμε, δίκαια, με τ' αφουγκράσματα των μυθικών εποχών, την αστρική ομορφιά σου, το «όλον» κάθε υπόσχεσής μου - μ' όλες αυτές τις διαυγείς σκέψεις μας, σε μιαν αφθονία σημαντική.
Commenti