Βλέποντας απόψε τη θεατρική παράσταση «Το ξύπνημα της μνήμης» (με την ωραία εικαστική σύλληψη μέρους της παράστασης στους εξωτερικούς χώρους του Γεωπονικού Πανεπιστημίου, από την καλλιτέχνιδα Μαρία Καραθάνου) γίνεται αντιληπτή, για μία ακόμη φορά, η αμηχανία περιφοράς αυτού του «σαρκίου» από νικητές-νικημένους (και όλους μαζί, ηττημένους...).
Ο Εμφύλιος αποσιωπάται όσο γίνεται. Ωστόσο, μία παράσταση (σκηνοθεσία: Μαρία Σάββα) στηριγμένη σε μαρτυρίες παιδιών που βίωσαν το «παιδομάζωμα» κι από τις δύο πλευρές, δεν θα μπορούσε να είναι ό,τι πιο αναμενόμενο στον καθωσπρεπισμό ενός Φεστιβάλ Αθηνών έως πριν από λίγα χρόνια.
Το δεξιό καθεστώς με τη διπλή ικανοποίηση της εκδικητικότητας για δεκαετίες αργότερα όσο και της ψευδώνυμης ελληνικής «ανθοφορίας» (με αστικό πρίσμα, όπως αποτυπώθηκε στις γλυκόχαζες ελληνικές ταινίες του '60) παρέδωσε τελικά τη σκυτάλη στον παπανδρεϊσμό και, πιο πρόσφατα, στην αυθαιρεσία του "Οχι" αντεστραμμένου...
Η παράσταση -με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, σημειωτέον ενεργοποιημένους ακριβώς στο χωροχρονικό στίγμα του ιστορικού γεγονότος, αποτυπώνοντάς το σ' ατομικό και συλλογικό επίπεδο- επιτελεί τον ρόλο της, συγκινησιακά. Κανένας δεν κέρδισε έως τα σήμερα... Οι θεατές έφυγαν με αυτή την επιβεβαίωση στο βλέμμα.
Το διακύβευμα ωστόσο για εκείνη τη γενιά, ανεξαρτήτως της πλευράς στην οποία τάχθηκε τότε, παραμένει έκδηλο: ποιοι, γιατί και πώς... Οι περισσότεροι έχουν αποβιώσει, ωστόσο η σιωπή τους παραμένει, αναμφίβολα, καθηλωτική...
*** Περνώντας προ ημερών από την αρχή της οδού Αμαλίας, απέναντι από την Πύλη του Αδριανού, το βλέμμα σταμάτησε πάλι στις γνώριμες τρύπες στους τοίχους από τα οπλοπολυβόλα που είχαν στηθεί από τον ΕΛΑΣ στον λόφο του Αρδηττού. Ο θείος μου ο Ανδρέας ήταν ένας από εκείνους τους νεαρούς πυροβολητές που θέριζαν «χωροφυλάκους» και «γερμανοτσολιάδες», στα Δεκεμβριανά, καθόσο εκείνοι έβγαιναν μέσα από τα στενά του Μακρυγιάννη, στη γνωστή μάχη. Το έλεγε με καμάρι. Και στην αναρώτηση εάν ξανάβγαινε στο βουνό, απαντούσε καταφατικά. Τι άλλο, άλλωστε;...
Commenti