Η
ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΥΦΟΡΙΑ στην ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη εμφανίζεται σπερματικά, ήδη
από τα πρώτα δείγματα της γραφής του. Ανάμεσα σ’ αυτά συγκαταλέγονται η δυναμική
της φιλίας, η ερωτική αναζήτηση, το αξιακό σύμπαν της πίστης, η ανθρώπινη
υπόσταση, η λεπτή συνταύτιση των στοιχείων της φύσης, το όριο του θανάτου, το
κριτήριο της χαράς˙ είναι μερικά από τα συστατικά που επεξέτεινε και
επικεντρώθηκε στην πορεία στοιχειοθέτησης της ποιητικής του. Η διπλή
φυσιογνωμία του ‒ανάμεσα στην ποίηση και στη φιλοσοφία, στην ελληνική
και στην ιταλική γλώσσα‒ αναπτύχθηκε με διαβαθμίσεις. Οι αναγνωστικές και
εκφραστικές εμπειρίες που αποκόμισε στο διάστημα μεταξύ 1933 και 1940 έγιναν
ευδιάκριτες στο εκτενές ποιητικό corpus που κατέλιπε, όσο και στα τρία, σύντομα κι ευσύνοπτα,
φιλοσοφικά δοκίμια που ο ίδιος κυκλοφόρησε παράλληλα.
Ο ουρανός κινείται
Ο ουρανός κινείται σαν πουλί
Κοιτάζει τη γη που δεν είναι η γηΟ ουρανός αναστατώνεται στον ουρανό ανεβαίνουνΌχι όσοι πεθαίνουν αλλ’ όσοι ζουν
Τα δένδρα στέκονται γυμνά μα αγάλλονται
Ο ουρανός γέμισε φύλλα
Ο αέρας κατέφαγε τ’ αστέρια
Ο ουρανός βρήκε τα ιδανικά αδέλφια.
Il cielo si muove
Il cielo si muove/ Guarda la terra che no è la terra// Il cielo si turba entrano in cielo/ Non quei ch muoiono ma quei che vivono// Gli alberi sono nudi ma godono/ Il cielo è pieno di foglie// L’area ha mangiato le stelle/ Il cielo ha trovato le proprie sorelle
[trad. in greco: Βασίλης Ρούβαλης/Silio D'Aprile]
Commenti