[...] Μετρώ προσεκτικά αυτά τα αργά
βήματα. Το τοπίο είναι η μνήμη ή μια προφητεία για το εαυτό μου; Ολόγυρα τα
χρώματα εμβολιάζονται από την αίσθηση του ακίνητου κόσμου: θολώνουν, ή μήπως τα
μάτια μου, δίχως εξάσκηση σ’ αυτό το αλλόκοτο ιρίδισμα, κλείνουν απροστάτευτα,
κι ανοίγουν κι ανοίγουν... Μ’ αυθορμησία φλογερή, όπως αν μια άνοιξη
λησμονημένη, αλλά διπλάσια και θελκτική, εξακολουθώ προτού φέξει η θνητή μέρα.
Σαν τον ποιητή, γνωρίζω ότι ο νους ξεπερνά τα ανθρώπινα και γεννά τον πόθο για
μια Βεατρίκη. Δεν υποχωρώ στο κρυφό μου ερώτημα. [...]
Commenti