Ο Αντώνης Σουρούνης μαζί με τον Τάσο Χατζητάτση είναι δύο σύγχρονοι συγγραφείς που δεν «αναχωρούν», εύλογα δεν συνεπάγεται η λογοτεχνική φυσιογνωμία τους τη φυσική, σάρκινη παρουσία τους στο κοσμικό γίγνεσθαι. Καθότι, το έργο τέχνης είναι διαρκές. Κι ο δημιουργός, ανέκαθεν, υφίσταται παράλληλα, συνοδοιπορεί, είναι υποστατικός, μάταιος και ζηλωτής.
(Η ίδια σκέψη αφορά αρκετούς ακόμη, στους οποίους δεν ταιριάζει η μνημόσυνη αναφορά, το ψεύδος του κλάματος ή και οι φιλολογικές επέτειοι. Μου 'ρχεται στο μυαλό, πρώτος, ο συνεχής φίλος και συντρέχων ανάμεσα στις λέξεις και στις φαντασίες, ο Antonio Tabucchi).
(Η συντεταγμένη του χρόνου και της σχέσης μου μαζί τους... Τον Σουρούνη τον γνώρισα πάνω σ' ένα ποδήλατο τρεχαλητό... στην Παλιά Επίδαυρο, φθινόπωρο. Τον Χατζητάτση, καθισμένον δίπλα μου, σε τσιπουράδικο της πόλης του, μια μέρα με βροχή και δικό μου θυμό. Τον Ταμπούκι, στο σπίτι του στην Τοσκάνη μιλώντας για τον Πεσόα, τον Μπερλουσκόνι και τον Άρη Βελουχιώτη, φθινόπωρο επίσης με υγρασία κακή αλλ' ωραίο εσπρέσσο... Ανάμεικτα όλα, σαν το σάρκινο σταφύλι, αφάγωτο ευτυχώς).
Commenti