Οι εορτασμοί με πρόσημο την ανανεωμένη ιστορική συνείδηση μιας κοινωνίας, ωσάν της σύγχρονης απαίδευτης και παραπαίουσας ελληνικής, είναι ευπρόσδεκτοι. Τέτοια οφείλει να είναι η επέτειος του πολύκροτου ΟΧΙ (με τη συνδήλωση παραδοξοτήτων, όπως το γεγονός ότι ένας φασίστας δικτάτορας -εντεταλμένος ωστόσο του εγγλέζικου προτεκτοράτου- αντέδρασε στους πολιτικούς ελιγμούς ενός φαιδρού φασίστα, όπως ήταν ο Μουσολίνι). Τέτοια οφείλει, στη συνέχεια, να είναι η καθιέρωση της εθνικής εορτής για το τέλος του πολέμου και την έναρξη του επαίσχυντου εμφυλίου (12 Οκτωβρίου 1944).
Το επίπεδο της αξιοποίησης ιδεωδών πατριωτικών είναι αναλόγως συζητήσιμο, για να μην περιέλθει σε στείρο σοβινισμό ή επικίνδυνο εθνικισμό. Και αλίμονο, η αυτοσυνείδηση των σύγχρονων Ελλήνων οφείλει να «περνάει» μέσα από την καλλιέργεια και προσέγγιση της ιστορικής επιστήμης. Για τούτο, σ' αυτό το πλαίσιο, είναι εγκληματική η παρεχόμενη ιστορικίστικη προπαγάνδα στα σχολικά εγχειρίδια, όπου για τις νεότερες γενιές πλάθονται ιδεοληψίες, συμβολοποιήσεις και πλήθος λανθασμένα συμπεράσματα γύρω από το κοινωνικό και πολιτικό παρελθόν αυτού του κράτους.
Στα λογής σχόλια, στις αναρτήσεις και τα θερμοπατριωτικά τσιτάτα στις διαδικτυακές σελίδες, αυτές τις ημέρες, δεν περισσεύει η αφέλεια (προερχόμενη εκ της ανεπαρκούς εκπαίδευσης), η σιγασμένη ομφαλοσκόπηση περί έθνους και ιστορικού μεγαλείου (λόγω της οικονομικής-καταναλωτικής κρίσης), η σχολικής νοσταλγίας θεώρηση του ηρωισμού ως ανεκτίμητη αξιακή συνθήκη, η θολή αντιλήψη περί τού ποιος κατευθύνει, ποιος εκτελεί και ποιος ωφελείται από τις συγκρούσεις στο πεδίο της μάχης όσο και της ιδεολογικής, κοινωνικής-οικονομικής ταυτότητας.
Στη μετάλλαξη της ιστορικής συνείδησης, που εξ αρχής επέβαλε ο εορτασμός του ΟΧΙ από το κατοπινό «ελληνικό βασίλειο» (των Γλύξμπουργκ και του Παπανδρέου), τίποτε δεν είναι παρά επιλήψιμο - στο πνεύμα του μετεμφυλιακού εκδικητικού κράτους, αυτού της Δεξιάς, και του κομμουνιστικού μονομερισμού, που ουδόλως ελάμβαναν υπόψη την ανάγκη της κοινωνίας για πρόοδο και ευημερία (όπως όλες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αντίστοιχα), για την καθαρότητα προθέσεων γύρω από την ατομική και τη συλλογική πρόσληψη του αυριανού μέλλοντος.
Ως εκ τούτου, πρέπει να επισημανθεί: μια τέτοια πρόοδος θα ήταν (μα δεν θα είναι ποτέ) η προαγωγή της Εθνικής Αντίστασης σε πλήρως δοσμένη υπόθεση του ελληνικού λαού, εκείνων των μαχητών του ΕΛΑΣ που πολέμησαν τον εχθρό, τον εσωτερικό και τον εξωτερικό, εις μάτην, διαρκώς καταδιωκώμενων, με μόνο αληθινό εφόδιο το εθνικό ένστικτό τους.
Πού ήταν όλ' αυτά στη φετινή, στις προηγούμενες και στις επόμενες, μιλιταριστικές φιέστες ανά την Ελλάδα;...
Commenti