Μια ολόκληρη ζωή στηριγμένη πια, με καρφιά, πάνω σε τοίχους... Η ξιφολόγχη από τη Μικρασία και το γαμήλιο ρολόι τσέπης, λίγο δίπλα το εικόνισμα εκείνης, με μόνιμο παρατηρητή το βλέμμα τους μέσα από το απέναντι κάδρο. Περίπου έναν αιώνα πριν, όλα. Με άλλα μετρήματα και λόγια για τον χρόνο, για τα πρόσωπα και τον τόπο. Το λιγοστό φως από το φανάρι ίσως αρκεί, ίσως τους ταιριάζει. Ο Βασίλης και η Παρασκευούλα ζουν τώρα ανάμεσα σε λέξεις λιγοστές, σε διηγήσεις παραμυθικές, σε ελάχιστες φθαρμένες φωτογραφίες. Κι αυτό αρκεί επίσης, μάλλον...
Commenti