Δημήτρης Καπετανάκης (μεταγραφή στα ελληνικά)

Τα νησιά της Ελλάδας

Ο ήλιος δεν μας αγαπά,
ούτ' η θάλασσα η διαβρωτική ‒
Κι όμως, τη στεγνή σάρκα μας μαζί θα κάψουν
μ' αληθινή οικειότητα

Με γλώσσες επίμονες ενός θανάτου αλμυρού
και φίδια πελώρια φωτιάς,
σερνάμενα, σφυρίζοντας, διαλύοντας
τον ελληνικό μύθο για την τραγουδιστή κιθάρα.

Η σκονισμένη συκιά φωνάζει με δάκρυα για βοήθεια,
δύο χωρικοί σκοτώνουν ένα φίδι,
ενόσω στην πέτρινη καρδιά μας οι θεοί
από μάρμαρο σιωπούν και κομματιάζονται.

Μετά τόσους αιώνες όλη η αγάπη μας
έγινε άκαρπος πυρετός
κάνοντάς μας στο μαρτύριο να λαμπυρίζουμε
πιο ωραίοι από ποτέ.

Κι όμως, όταν τα φλεγόμενα άλογα ωθήσουν
τον Απόλλωνα να ξεπεζεύσει
Και μαζί μας να μείνει επιτέλους, λέει
πως η ομορφιά δεν μετράει.

μτφρ.: Βασίλης Ρούβαλης | trans.: Vassilis Rouvalis

The Isles of Greece

The sun is not in love with us,
Nor the corrosive sea;
Yet both will burn our dried-up flesh
In deep intimacy

With stubborn tongues of briny death
And heavy snakes of fire,
Which writhe and hiss and crack the Greek
Myth of the singing lyre.

The dusty fig-tree cries for help,
Two peasants kill one snake,
While in our rocky heart the gods
Of marble hush and break.

After long ages all our love
Became a barren fever,
Which makes us glow in martyrdom
More beautiful than ever.

Yet when the burning horses force
Apollo to dismount
And rest with us at last, he says
That beauty does not count.