Μέσα σ' αυτό το παρανάλωμα τίτλων, προσώπων και διαθεσιμοτήτων στη βιαστική ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, ξεχωρίζουν τα αληθινά κείμενα.
Είναι εκείνα που τρέφουν τη σκέψη, αναμορφώνουν το βλέμμα κατόπιν στα πράγματα, κάνουν να μοιάζει το τίποτε σημαντικό, το μέτριο αληθινό και το ανώτερο αιώνιο. Απ' εκείνα δεν αναμένεται κάποια έκρηξη - ούτε ο δημιουργός τους φωνασκεί (γνωρίζοντας ότι ο χρόνος είναι τροχαλία που έλκει ή καθεύδει), μα ούτε και εντοπίζονται στους διάφορους "Ναούς του Σολομώντα", ανάμεσα σε γυαλιστέρες γιρλάντες από προβολές, βραβεία, παρουσιάσεις και αρκετούς Φαρισαίους, πολύλογους και εμπαθείς.
Tα αληθινά κείμενα καίνε, ποτέ δεν καίγονται.
(Αυτό δεν ψιθυρίζεις, αγαπητέ Βασίλι Γκρόσμαν, στη Ζωή και στο Πεπρωμένο σου;...)
Commenti