Αλλόκοτες ιστορίες (ΙΙΙ)

Καλαμάκι Κορώνης - φωτό: Εύη Ρούβαλη

(αίνιγμα)

Η ΡΟΤΑ είναι προδιαγεγραμμένη αλλ’ ο ορίζοντας με τους αστερισμούς του Νότου αλλάζει διαρκώς. Μοιάζει να ’ναι παλιό: το σχήμα του, τα διάφορα αντικείμενα στο κατάστρωμα, οι μεταλλικές μπογιές και τα ξύλινα πατώματα. Τα σχοινιά τεντώνονται από τον κρύο αέρα, η μπουκαπόρτα τρίζει και ο καπνός από το φουγάρο βγαίνει θαμπός. Επιτέλους, το βαπόρι φθάνει στο λιμάνι. Κάποιος φωνάζει «δεν υπάρχει δέστρα στον μώλο» και «χάθηκε η άγκυρα, χαθήκαμε»… Η αγωνία μεγαλώνει. Το μπουρίνι έρχεται - κινδυνεύει να βουλιάξει αρόδο.


Τρέχω πάνω-κάτω, δεν βρίσκω κανέναν επιβάτη. Και το πλήρωμα δεν υπήρξε, δεν το είδα ποτέ, αναλογίζομαι. Από την πλευρά της πλώρης φαίνεται ο ερχομός μιας βάρκας. Φωσφορίζει, αναβοσβήνει πρασινωπή, σύρεται στο νερό κατευναστικά, ήσυχα. Διακρίνω τον χαιρετισμό ενός άνδρα που κωπηλατεί φορώντας ρούχα από άλλη εποχή. Πλησιάζει περισσότερο. Η τραγουδιστή φωνή του ακούγεται σαν στίχος από πετραρχικό σονέτο. Είναι ο Ολίντος που αναζητά τη Σωφρόνια… Με ρωτάει εάν θέλω να γλιτώσω. Συγχυσμένος ανασηκώνω τα μπράτσα. Απαιτεί να του απαντήσω στο μοναδικό αίνιγμα: Πού να στραφώ με τη σκέψη, στον ουρανό ή στο χώμα;… Δρασκελίζω για να σωθώ. Το βαπόρι γέρνει.

[Αναφορά στα ιντερμέδια από την "Πανώρια" του Γεώργιου Χορτάτση, όπου και η ερωτική ιστορία της Σωφρόνιας και του Ολίντου]

*

(τρέλα)

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ότι η τρέλα της ημέρας είναι ανυπέρβλητη. Είναι το σύντομο όραμα του Μορίς Μπλανσό, ο θεϊκός περίγελος, το έρημο σημείο του σώματος, η ομιλία της ξερής λόχμης, η μίμηση και το στροβίλισμα των γνωστικών, το χώμα της προσμονής, η αναπήδηση σε μάρμαρο ζέον, η τροφός και η επωδός της ευτυχίας, ο έμφοβος προορισμός, η αποβολή των περιττών προσωπείων, το λαίμαργο βλέφαρο προς τον έρωτα εκείνης, η λέξη για το επέκεινα, το θήλασμα της νέας εποχής.

Αυτοί είναι και η τρέλα είναι.


Διηγήματα από τη συλλογή Αλλόκοτες ιστορίες, υπό έκδοση


Commenti