Στόχος της
συλλογικής αυτής έκδοσης της Εταιρείας Συγγραφέων είναι να αναδειχθεί
η σχέση της σύγχρονης λογοτεχνικής μας παραγωγής με τη γεωγραφία. Tο θέμα
προσεγγίζεται ως ένα είδος «πατριδογνωσίας», μια νεωτερική γεωγραφία των
σύγχρονων συγγραφέων μας με άξονα όχι υποχρεωτικά τον τόπο καταγωγής τους, αλλά
κάποιο ελληνικό γεωγραφικό μήκος και πλάτος που τους ορίζει (ή τους ερεθίζει)
ως δημιουργούς. Φιλοδοξία της Εταιρείας είναι να ολοκληρωθεί ένας άτλας προσωπικών
περιπλανήσεων με ευρηματικές καταγραφές, ανεξάρτητα από τη συγγραφική
γενιά στην οποία εντάσσεται κάποιος(α) ή την ειδολογική κατάταξη της γραφής του.
*
Σαλέντο (Grecìa Salentina)
«Luna lunedda» τραγουδούν οι χωρικοί. Κοιτάζουν προς τον ουρανό ώσπου να φανεί το φεγγάρι˙ τέτοια εποχή ανατέλλει κόκκινο.
Η pizzica, η αλλόκοτη μελωδία τους, εισχωρεί στα σωθικά σαν μαχαιριά. Σαλεύει τις αισθήσεις, αποκαθηλώνει τις κινήσεις. Το κρασί ρέει όπως κι ο ερωτισμός γύρω από τις φλόγες στο αλώνι. Ο αέρας είναι ξηρός, ανάλαφρος, μυρίζει θυμάρι και καμένη πέτρα. Καίει τα πάντα˙ίσως κάπου αλλού, όχι σ' αυτές τις ακτές, να πίστευα πως θα άρπαζα φωτιά και θα χανόμουν.
«Luna lunedda». Είναι ευχή. Η καμπάνα χτυπάει μονότονα.
Η φωνή ακούγεται αναλόγως σαν μουρμούρισμα, σιγανή πλησμονή ή παράπονο. Είναι η προγονική λαλιά, η μνήμη που ξεθωριάζει, η εικόνα ενός άλλου, του αναδυόμενου εαυτού μου. Η λήθη πάντοτε αδικεί. «To zzero, to zzero, aspri ce i anemonia...».
Αισθάνθηκα τον κρότο του βράχου στο γέρμα της ημέρας. Στην πλατεία του αραγονικού φρουρίου στέκονταν από ώρα δύο γέροντες. Χαμογέλασαν μόλις με αντιλήφθηκαν. Μου φώναξαν δυνατά, στη διάλεκτο: «Calimera ma, jassena i protini omorfi?». Δεν απάντησα, ή μάλλον τι, δεν θα το μαρτυρήσω.
Σαλέντο (Grecìa Salentina)
«Luna lunedda» τραγουδούν οι χωρικοί. Κοιτάζουν προς τον ουρανό ώσπου να φανεί το φεγγάρι˙ τέτοια εποχή ανατέλλει κόκκινο.
Η pizzica, η αλλόκοτη μελωδία τους, εισχωρεί στα σωθικά σαν μαχαιριά. Σαλεύει τις αισθήσεις, αποκαθηλώνει τις κινήσεις. Το κρασί ρέει όπως κι ο ερωτισμός γύρω από τις φλόγες στο αλώνι. Ο αέρας είναι ξηρός, ανάλαφρος, μυρίζει θυμάρι και καμένη πέτρα. Καίει τα πάντα˙ίσως κάπου αλλού, όχι σ' αυτές τις ακτές, να πίστευα πως θα άρπαζα φωτιά και θα χανόμουν.
«Luna lunedda». Είναι ευχή. Η καμπάνα χτυπάει μονότονα.
Η φωνή ακούγεται αναλόγως σαν μουρμούρισμα, σιγανή πλησμονή ή παράπονο. Είναι η προγονική λαλιά, η μνήμη που ξεθωριάζει, η εικόνα ενός άλλου, του αναδυόμενου εαυτού μου. Η λήθη πάντοτε αδικεί. «To zzero, to zzero, aspri ce i anemonia...».
Αισθάνθηκα τον κρότο του βράχου στο γέρμα της ημέρας. Στην πλατεία του αραγονικού φρουρίου στέκονταν από ώρα δύο γέροντες. Χαμογέλασαν μόλις με αντιλήφθηκαν. Μου φώναξαν δυνατά, στη διάλεκτο: «Calimera ma, jassena i protini omorfi?». Δεν απάντησα, ή μάλλον τι, δεν θα το μαρτυρήσω.
Commenti