Το προεκλογικό κλίμα των ημερών επιτάσσει έναν σκεπτικισμό απ' όσους είτε δεν κρατούν λάβαρα αλόγιστα και άκριτα είτε αποστασιοποιούνται από τη μικροκλίματα της επιδιωγμένης φθηνής πολιτικής αντιπαράθεσης, και αμφότεροι συγκλίνουν στην παραδοχή για την παραχάραξη των αναγκών αυτής της κοινωνίας από τους μηχανισμούς του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού status.
Εναρκτήρια μπορεί να 'ναι η συζήτηση για το γίγνεσθαι στην κοινωνική ισορροπία, στα πολιτειακά αξιακά δεδομένα, στην εύρυθμη λειτουργία του ελληνικού κράτους. Ωστόσο, κρίνοντας από τις τηλεοπτικές οθόνες, οι συγκυβερνώντες (η σαμαρική δεξιά και το αποχρόν σοσιαλιστικό κόμμα Βενιζέλου) διαχειρίζονται μιαν άλλη "πραγματικότητα": ομιλούν για διαφορετικές "αιχμές" και απευθύνονται (έως έναν βαθμό) πειστικά προς το εκλογικό σώμα. Η παραπλάνηση είναι εμφανής όπως επίσης είναι -στο όριο της χυδαιότητας- η άκρατη προπαγανδιστική επιδίωξη (βλέπε συστημικά ΜΜΕ) που παραποιεί οτιδήποτε αντίκειται στα νενομισμένα της οικονομικής Κατοχής και βεβαίως των ημεδαπών κυβερνώντων-υπαλλήλων.
Η ιστορική έρευνα αναμένεται να αποκαλύψει αρκετές πτυχές αυτής της αντεθνικής και αντικοινωνικής αντίδρασης του κατεστημένου, η οποία ξεπερνάει κατά πολύ τη μετά την Επανάσταση κοινωνική πραγματικότητα αλλά και τη μετεμφυλιακή-ψυχροπολεμική συνθήκη. (Αυτό ας θεωρηθεί υπομνηματισμός σε μια σειρά ερευνητικών προσεγγίσεων από αρμοδιότερους του υπογράφοντος).
Μέσα σ' όλον αυτόν τον συλλογισμό περιέχεται η θέση της ελληνικής προοδευτικής παράταξης, η οποία ενδυόμενη τον σκληρό σταλινικό μανδύα είτε τη μετριοπαθή αριστερή αντίληψη με ερείσματα στη διαρκώς διαταρασσόμενη "μέση τάξη", δεν έχει καταφέρει να δώσει ένα στίγμα στις αναγκαίες αλλαγές που εξακολουθητικά επιβάλλει ο ιστορικός ρους. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να επισημανθεί το δημοσιευμένο κείμενο του πανεπιστημιακού Ευτύχη Μπιτσάκη, στο χθεσινό φύλλο της εφημ. Χρονικά (βλ. τη διαδικτυακή εκδοχή, το σχετικό ιστολόγιο) που αναφέρεται ακριβώς στις "αγκυλώσεις" της Αριστεράς και τις ευκαιρίες που δεν έχει αξιοποιήσει στο παρελθόν.
Το ζητούμενο, κατά τον Μπιτσάκη, είναι ορθολογικό: γιατί η Αριστερά προσεγγίζει την κοινωνία πολυδιασπασμένη; Σε τι εξυπηρετεί η μη στήριξη αλλήλων ακόμη και σε ετούτη την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου; (Εδώ υπονοείται η διαφαινόμενη διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και η εκλογική κάθοδος με αρνητική θέση προς αυτόν από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Ο δρόμος είναι μονόδρομος και απαιτεί μιαν επαναστατική διαδικασία, ήτοι ουσιώδη και απτά εφόδια, στη δύσκολη διαδρομή ανάμεσα στο ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον, τα διεθνή τραστ αλλά και τις γεωπολιτικές ανισορροπίες βάσει των εξελίξεων εντός κι εκτός ευρωπαϊκού χάρτη.
Παρά ταύτα, το προεκλογικό κλίμα εστιάζεται σε άλλα σημεία, είναι "αλλού"... Ενδεικτικά μόνον, ας σημειωθεί ότι οι τηλεοπτικές διαφημίσεις των κομμάτων λειτουργούν ωσάν προβολή προϊόντος, με την εμφανή αίσθηση του επί τούτου, της πρόχειρης προτροπής σε μη εμπεριστατωμένες αλήθειες περί πολιτικής και ζωής για το άτομο και το σύνολο σ' αυτή τη μικρή και συνεχώς αποπροσανατολιζόμενη κοινωνία. Λέγεται ότι οι λαοί "τιμωρούν" ή "επιβραβεύουν" διότι, υποτίθεται, διακρίνονονται από μιαν άφατη κι αφανή αντιληπτικότητα. Το μόνο βέβαιον και κοινά κατανοητόν είναι το γεγονός ότι σε κάθε τέτοια συγκυρία χρειάζεται αλλαγή πολιτικής καθολικά.
Commenti