Η ποιητική του Βύρωνα Λεοντάρη είναι συντεταγμένη και εκδιπλωμένη από τις πρώιμες καταγραφές του (όχι τόσο με την πρώτη συλλογή "Γενική αίσθηση", αλλά με την τρίτη, "Ομίχλη του μεσημεριού"). Προσωπικότητα σημαίνουσα μεταξύ των λεγόμενων "ποιητών της ήττας", αποτελεί μια περίπτωση ενεργή στα ελληνικά γράμματα, όντας καθοριστική, για ό,τι αφορά την άσκηση γύρω από τον ποιητικό λόγο, τη δόμηση αυτού του μικρού σύμπαντος του αποτελούμενου από νόημα και λόγο, διακυβεύματα και ουσιώδη της ύπαρξης. Οι ποιητικές συλλογές και η αρθρογραφία του αποτυπώνουν επακριβώς αυτήν την πορεία, έντιμη και πλήρη.
Η αποδημία του ποιητή (σήμερα, 6 Αυγούστου) δεν θα ανακόψει τη δημιουργική σχέση του με την Ποίηση. Ούτε οι ποιητές, κυρίως οι νεότεροι, θα πάψουν να εντρυφούν στη στάση ζωής και στα προτάγματα που κληροδοτεί.
Ο Λεοντάρης είναι ο ποιητής που δεν διαβάστηκε επαρκώς ή εν συνόλω, είναι επίσης ο καίριος δοκιμιογράφος που εντοπίστηκε σταδιακά. Ο στενός κύκλος της "παρέας του Χαλανδρίου" αποτέλεσε κατά μίαν έννοια ορμητήριο για τον ίδιο αλλά και τους ομοτέχνους του - τον Ροζάνη, τον Λυκιαρδόπουλο, τον Μαρκίδη, τον Λαμπρίδη στον βασικό πυρήνα. Η στόχευση, δεδομένη: μια πνευματική ιντελιγκέντσια, αποκομμένη από τα τρέχοντα των πανεπιστημιακών και των παραγοντιζόντων/κριτικών/συγγραφέων στη λογοτεχνική επικαιρότητα των ΜΜΕ. Κι ακόμη, μια ομάδα λογίων με συγκεκριμένες κατευθύνσεις, πεφρασμένες μέσα από τις εκδοτικές επιλογές του Εράσμου καθώς και την πλούσια αρθρογραφία του περιοδικού Σημειώσεις.
Εάν κάτι πρέπει να σημειωθεί εδώ, μέσω της αφορμής της είδησης για τον θάνατο του Λεοντάρη (πάσχων από ανία και δυστυχώς μετακινούμενος σε οίκο ευγηρίας προσφάτως, γεγονός που μάλλον επιδείνωσε την κατάσταση της εύθραυστης υγείας του...), είναι η άποψη πως η συνεισφορά του συνίσταται στην επόπτευση και στη ρύθμιση του σύγχρονου ποιητικού κανόνα - η συλλογή "Εν γη αλμυρά" (1996, Ερασμος) αποτελεί καταύγασμα της λεοντάρειας φωνής. Είναι μυστική, άδολη και επιδραστική ταυτόχρονα, περιέχει το είναι και υπονοεί την προσέγγισή του, παραδίδει τη σκυτάλη της σκέψης ενός στοχαστικού ποιητή στα χέρια του χρόνου, εξελίσσεται συν τη εποχή της ποίησης στον εικοστό και στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Αντί υστερογράφου: η ποίηση και το δοκίμιο του Λεοντάρη διαβάζονται πλέον συστηματικά, ειδικά μεταξύ των ποιητών που εμφανίστηκαν γύρω στο 2000, με την υποδόρια έκφραση της ανάγκης για σημεία αναφοράς σε προηγούμενους δημιουργούς-στυλοβάτες. Αλλο τόσο, τα τελευταία χρόνια μόλις, η γραφίδα του έχει αποκτήσει ένθερμους ("οπαδούς") αναγνώστες ή γράφοντες που ωστόσο απαιτείται να "χωνέψουν" την ποιητική του ταυτότητα, να διαχειριστούν την παρόρμηση του θαυμασμού τους στο πρόσωπό του, να τον εμπεδώσουν ως γόνιμο προπάτορα. Ίσως, δηλαδή, πρόκεται για μια ωφέλιμη "συνομιλία" η οποία θα αποδώσει καρπούς σε κατοπινό χρόνο... Κι αυτό, πράγματι, θα 'ναι μια δική του ικανοποίηση.
Commenti