Η πνευματική προσωπικότητα του θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη βρίσκει, μόλις πρόσφατα, ένα πρόσφορο έδαφος στην ημεδαπή κατήφεια επειδή ακριβώς γνωρίζει -ο ίδιος συνειδητά- ότι το έργο του γίνεται κατανοητό ως συμπαγής καλλιτεχνική πράξη ενώ, ωστόσο, δεν βρίσκει ποτέ υποστήριξη ή συνάφεια με τον "μικροαστικό" κόσμο της σύγχρονης ελληνικής διανόησης.
Ο συγγραφέας του Πεθαίνω σαν χώρα, έργου περισσότερο προφητικού και πλησιέστερου στη δυνατότητα κατανόησης της καθεστηκυίας πνευματικής κατάστασης στη χώρα αυτή τα τελευταία τριάντα χρόνια, καταθέτει σειρά έργων, δοκιμίων και άλλων, λογοτεχνικής αξίας κειμένων σε μια μακρά και σταθερή πορεία στον χρόνο με βέβαιη νοητική σκευή και προτάγματα στοχασμού. Εκτενέστερα, είναι συγγραφέας με ευρωπαϊκό περίγραμμα˙ γράφει για το παρόν σεβόμενος το παρελθόν και εκτιμάται περαιτέρω στο εξωτερικό ως μη ελληνοκεντρικός (δηλαδή αυτοπεριοριστικός) αλλ' απόλυτα ελληνικός (άρα ευρύτερος και "ανοιχτός" στο γίγνεσθαι εκτός ορίων).
Το αφιέρωμα που του επιφυλάσσει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αυτές τις ημέρες, αποτελεί μια ξέχωρη εκδήλωση αποτίμησης της συνολικής προσφοράς του - κάτι όντως επισημάνσιμο ως γεγονός. Η εναρκτήρια εκδήλωση με το αναλόγιο για το έργο Η εκκένωση, άπαιχτο έως στιγμής στην ελληνική σκηνή και με σαφή κοινό προσδιορισμό στον τραγικό μύθο των Ατρειδών, έδωσε μιαν καλή αίσθηση του επιπέδου που υποστηρίζει και υπηρετεί ο Δημητριάδης... Πώς διαχειρίζεται το ήθος; Πώς ανατρέπονται τα νενομισμένα της κάθε εποχής; Πώς συμβαίνει η επανεκκίνηση μετά την καταβαράθρωση των ανθρώπινων αξιών;
Η κάθε σκηνοθετική προσέγγιση στον λόγο του μπορεί ν' αποδεικνύεται πρωτότυπη και πρωτοφανής... Είναι κάτι που παραδέχθηκε ο Γιάννης Κόκκος, που επιμελήθηκε συνολικά (σκηνοθεσία, σκηνογραφία) το αναλόγιο με πλειάδα γνώριμων -και καλών- ηθοποιών. Οι ήρωές του εξάλλου, σε όλα τα έργα του, διακατέχονται από την ηθική ευθύνη του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στη μνήμη, στην ιστορική γνώση, στο άτομο που προσδοκά την υπαρξιακή του πλήρωση σε συνάρτηση με τη "ροή των πραγμάτων" για το σύνολο. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια πολιτική τοποθέτηση (της τέχνης του) σε συνάρτηση με το ζητούμενο (της εποχής): την κοινωνική κάθαρση μέσω της προσωπικής εμβάθυνσης.
Αξίζει πάντως να ειπωθεί ως υποσημείωση ότι η εκτίμηση στο πρόσωπο του Δημητριάδη φθάνει στα καθ 'ημάς ως αντιφέγγισμα της πορείας του εκτός συνόρων. Σαν μόνιμη κατάρα: σε τούτη την κοινωνία τίποτε δεν γίνεται πιστευτό ή αξιολογήσιμο παρεκτός εάν προέρχεται από αλλότρια κέντρα. Και τα γαλλικά χειροκροτήματα των προηγούμενων χρόνων φαίνεται πως πιάνουν πια τόπο, στον τόπο του...
Παραπομπή για το αφιέρωμα εδώ: www.sgt.gr
Commenti