foto di Giulio Cavalli
Το σύρσιμο της πόρτας προξενεί το πρώτο σκίρτημα από μια πραγματικότητα καθοριστική: ο τριγμός του σιδερένιου πόμολου ανατριχιάζει και φέρνει το βλέμμα, αυτόματα, στο σημείο που το φως μοιάζει απελευθερωμένο. Η προσδοκία της εξόδου εξανεμίζεται από την απαράβατη, επαναλήψιμη καθημερινότητα.
Οι ίδιοι τοίχοι, οι πρωινές φωνές, το επισκεπτήριο για τους άλλους. Το απόγευμα μίας ακόμη ημέρας μείον. Ο τρόμος της αξιοπρέπειας μέσα στη νύχτα. Το όνειρο της καταδίκης, της αμαρτίας που πρότειναν, της αθωότητας και της αθώας στιγμής.
Η αμφιβολία καταρρακώνει τη βούληση. Η δύναμη του μολυβιού εδώ πέρα, είναι αξεπέραστη όταν ενεργοποιηθεί. Μόνον η επιθυμία παραμένει - δεν φυλακίζεται, αυτονομείται, προφυλάσσεται με όπλο την απομόνωση. Την αγωνία της καταδίκης μετριάζει η κατάληξη του στίχου. Μοναδική απάντηση στην ερώτηση "γιατί γράφεται ένα ποίημα" είναι η λέξη κάθαρση με αποφασισμένη άρθρωση, κοφτή, μ' ένταση εφηβική αλλά σίγουρη...
Οι ίδιοι τοίχοι, οι πρωινές φωνές, το επισκεπτήριο για τους άλλους. Το απόγευμα μίας ακόμη ημέρας μείον. Ο τρόμος της αξιοπρέπειας μέσα στη νύχτα. Το όνειρο της καταδίκης, της αμαρτίας που πρότειναν, της αθωότητας και της αθώας στιγμής.
Η αμφιβολία καταρρακώνει τη βούληση. Η δύναμη του μολυβιού εδώ πέρα, είναι αξεπέραστη όταν ενεργοποιηθεί. Μόνον η επιθυμία παραμένει - δεν φυλακίζεται, αυτονομείται, προφυλάσσεται με όπλο την απομόνωση. Την αγωνία της καταδίκης μετριάζει η κατάληξη του στίχου. Μοναδική απάντηση στην ερώτηση "γιατί γράφεται ένα ποίημα" είναι η λέξη κάθαρση με αποφασισμένη άρθρωση, κοφτή, μ' ένταση εφηβική αλλά σίγουρη...
Ποια αξία έχει λοιπόν ένα λογοτεχνικό έργο ενώπιον της ρευστής αλήθειας στην τυχαία ζωή; Πώς ένας ποιητής εκτείνει τις διαστάσεις του μικρόκοσμου που ορίζει αγγίζοντας το πέραν της ελεύθερης πράξης; Πότε οι λέξεις χάνουν τη νοηματοδότησή τους, η φλυαρία γίνεται βλακεία, τα αναγκαία της επικοινωνίας -ένα βλεφάρισμα, η κενή χειρονομία, το καμπούριασμα στην καρέκλα- περιορίζονται εξ ανάγκης και χρίζονται ευλαβικά σύμβολα;
[Η επίσκεψη στη φυλακή ανηλίκων του Αυλώνα, σήμερα: 25/9/2013. Με ποιήματα, ωραία διατυπωμένες σκέψεις, αμηχανία και νευρικότητα, ακατάσχετη διάθεση για τούτον τον πολύτιμο χρόνο. Και πολλά βιβλία, υπεσχημένα, απαραίτητα, πολυδιάβαστα]
Commenti