Τα αντανακλαστικά αυτής της κοινωνίας απέναντι στην καταστροφή (έννοια μπρεχτική) παραμένουν αίνιγμα: η δημόσια αυτοκτονία ενός συνταξιούχου στην πλατεία-καρδιά της χώρας, με όλους τους συμβολισμούς που συμπεριέχονται αυτού, δεν αρκεί ώστε να πυροδοτήσει μια σειρά από σκέψεις αρχών για τον κάθε κάτοικο αυτού του τόπου, ούτε ίσως να κινητοποιήσει κάποια αντίδραση.
Η επιστολή που άφησε ο διαφυγών με μία σφαίρα στον κρόταφο αποδεικνύει τη συστοιχία μεταξύ ατομικού και συλλογικού. Διότι, τραγική ειρωνεία αποτελεί ο διάλογος που αναπτύσσεται τα επόμενα εικοσιτετράωρα: ποιος φταίει, γιατί το έκανε, τι σημαίνει; Η συνειδητοποίηση της κατάρριψης ενός κόσμου ανοικοδομημένου πάνω στα ερείπια του μεταπολέμου, είναι αδιέξοδο που ο καθένας επιδιώκει είτε αρνείται ν' αντικρίσει. Ο αυτόχειρας συνταξιούχος ανέλαβε τον ρόλο του συμβολικού αντιδραστήρα ή απλώς "είχε ψυχολογικά προβλήματα, παρ' όλο που έπαιρνε τη συνταξούλα του μια χαρά..."; Το δίλημμα αποφαίνεται γελοίο, αφού ήδη δεν υφίσταται καν ως τέτοιο απέναντι στην ωμότητα της στιγμής. Παραμένει όμως η γελοιότητα αντιστικτικά με την κοινωνική συντριβή, την εσωτερική εξαθλίωση, την κατακρήμνιση αξιών και ιδεών, την αμφίβολη υπόσταση έναντι μιας πραγματικότητας ανεπίτρεπτης...
Η επιστολή που άφησε ο διαφυγών με μία σφαίρα στον κρόταφο αποδεικνύει τη συστοιχία μεταξύ ατομικού και συλλογικού. Διότι, τραγική ειρωνεία αποτελεί ο διάλογος που αναπτύσσεται τα επόμενα εικοσιτετράωρα: ποιος φταίει, γιατί το έκανε, τι σημαίνει; Η συνειδητοποίηση της κατάρριψης ενός κόσμου ανοικοδομημένου πάνω στα ερείπια του μεταπολέμου, είναι αδιέξοδο που ο καθένας επιδιώκει είτε αρνείται ν' αντικρίσει. Ο αυτόχειρας συνταξιούχος ανέλαβε τον ρόλο του συμβολικού αντιδραστήρα ή απλώς "είχε ψυχολογικά προβλήματα, παρ' όλο που έπαιρνε τη συνταξούλα του μια χαρά..."; Το δίλημμα αποφαίνεται γελοίο, αφού ήδη δεν υφίσταται καν ως τέτοιο απέναντι στην ωμότητα της στιγμής. Παραμένει όμως η γελοιότητα αντιστικτικά με την κοινωνική συντριβή, την εσωτερική εξαθλίωση, την κατακρήμνιση αξιών και ιδεών, την αμφίβολη υπόσταση έναντι μιας πραγματικότητας ανεπίτρεπτης...
Η αποστολή των 1.000 οπλιτών των ΜΑΤ απέναντι στους λίγους εκείνους που κατέβηκαν χθες στο Σύνταγμα από διάφορες αφορμές (οι "ακραίοι" εντολοδόχοι, οι μπαχαλάκηδες, οι δοτοί συνεργάτες, ακόμη και οι φιλοπερίεργοι και, εν τέλει, οι ελάχιστοι αφελείς και ευαισθητοποιημένοι από το γεγονός) αποδεικνύει τη συστημική κινητοποίηση στην πιθανότητα μιας μαζικής εξέγερσης. Φευ, ετούτο δεν θα συμβεί ενόσω η ύπνωση (χαύνωση, υποχώρηση, αυτοϋποτίμηση, παραίτηση - ο καθείς διαλέγει την κατάλληλη λέξη) δεν διαταράσσεται από τέτοιας -μικρής- εμβέλειας γεγονότα. Η εύφλεκτη ύλη, ωστόσο, συσσωρεύεται.
Commenti