Αγαπητέ μου Μίλτο >>> Είναι καιρός που δεν μαθαίνεις τα νέα μου >>> Δεν περνάω πια από τη γειτονιά τόσο συχνά >>> Αλλαξαν οι δρόμοι μου, μίκρυναν οι μέρες, η ποίηση φωνάζει για έναν θάνατο ηρωικό... >>> Και σου γράφω τώρα, στην ηλικία των εγνωσμένων λαθών και των μετριασμένων ενθουσιασμών >>> Γιατί τότε, θα το θυμάσαι, υποθέτω, ήμουν ένας απλός ονειροπόλος: άγγιζαν οι στίχοι σου το θυμικό μου, περιστρεφόμουν γύρω από τη σειρά των λέξεών σου, σε θαύμαζα για αμέτρητα χρωματικά παιχνιδίσματα >>> Οι πόρτες τρίζουν, ο Αγίρ ξεψυχάει κι ακόμη σύρεται στα στενά, η πέμπτη σκιά, ο φούρναρης και η τριανταφυλλιά, η πάπια δεν γεννάει πια πάγο, οι ματιές απορημένες, η περίπτωση της άτυχης κυρίας, ο Μάρκο Πόλο χαμένος κάπου στην Κυψέλη, το πιο ωραίο γραμματόσημο >>> Φράσεις καλλονές, ειπωμένες από τα χείλη σου, αναμεμειγμένες με τις σκιές γύρω μου >>> Δεν θέλω να σε πληγώνω μα, όντως, ο κόσμος δεν θ' αλλάξει >>> Το πάθος σου δεν θα σώσει κανέναν. Οι κρυφές σου προσδοκίες είναι χιλιοτυπωμένες αλλ' αδιάβαστες. Οι πλανόδιοι ποιητάδες σε πικάρουν στα τεφτέρια τους >>> Αλλά μην ανησυχείς - οι παλιοί αληθινοί φίλοι θα σου αλλάζουμε κασέτα στο προσκέφαλο (όπως την τελευταία φορά, με τα ρεμπέτικα τραγούδια) και όποτε περνάμε από την κατηφόρα του Πρώτου, το βλέμμα θα πηδάει τον ψηλό φράχτη για να σου γνέψει μια καλησπέρα >>> Γέλασε ο μαύρος κόκορας / έκλαψε ο μαύρος κόκορας...
Commenti