Απεικόνιση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και του Γεώργιου Σφραντζή
Μελετώντας τα δημώδη άσματα, αυτά τα ξεχασμένα ποιήματα που ελεύθερα μετεωρίζονται στη νεοελληνική γραμματεία, αντιλαμβάνεται κανείς τη δύναμη της γλώσσας και την εμβρίθεια του πνεύματος από εκείνους τους ανώνυμους ή επώνυμους -μυθικούς είτε εμπράγματους- εμπνευστές τους.
Γιατί κάθε στίχος τους κρύβει ανάσες, σιγανές ή βαθιές, και αποκαλύπτει την αφή της Ιστορίας - οι άνθρωποι που τα τραγούδησαν, οι ρίμες που ταίριαξαν κι ανακατεύθηκαν, οι μελωδίες που γεννήθηκαν, οι συντεταγμένες του χρόνου και των συμβάντων που τα σπινθήρισαν.
Είναι ακόμη, το πιο εύγονο, η μυστική σχέση ανάμεσα στη φωνή και τη λάμψη των παλιών λέξεων: ακούγονται ολοκάθαρες και γοητευτικές, μαγνητίζουν την εικόνα, αναδεύουν τη νοσταλγία για μιαν εσωτερική διάσταση δυσπροσέγγιστη και απόμακρη.
Τα δημώδη άσματα οδηγούν μέσα απ' όλα τα μονοπάτια του λόγου στο μέλλον...
Εκεί που πας πουλάκι μου να μη με λησμονήσεις / μόνο να με παρηγοράς με το χαμόγελό σου, / αλαργινό και άσβεστο ώσπου να σ' ανταμώσω πάλι
Commenti