Il fiume che rotolla lente... in Arcadia (foto di Silio D'Aprile)
Το νερό κυλάει προς το κέντρο του κόσμου >>> Η μνήμη της δικής μου γλώσσας απαιτεί ταπεινότητα >>> Ακολουθώ τη σκέψη του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού, στον αιώνα ενός ξεχασμένου Βυζαντίου - αυτού που βιώνεται μόνο με σιωπηλό πάθος: "Θέλω ν' αναγεννηθή η ανθρωπότης..." >>> Είναι ελεύθερος όποιος δεν ψεύδεται και εξατομικεύει τη θεότητα >>> Υπάρχει άραγε προεγνωσμένη ώρα για εμάς του δύο;... >>> Σκέφτομαι ταυτόχρονα τη δυαδική παρουσία του Σολωμού και του Κάλβου ανάμεσα στις λέξεις, σκέφτομαι την εναρμονισμένη απλότητα στα μεγαλειώδη σκιρτήματα του Ελύτη, σκέφτομαι την αναζήτηση του θεμελιώδους παλμού >>> Το διακύβευμα: Υπάρχουν ακόμη αντεπαναστάτες και ταρτούφοι, μελουργοί και άλαλοι, πλάνητες και αδιάθετοι "ψυχή τε και σώματι" >>> Αλλά κι ένας άλλος χάρτης, που ξεπερνάει την επίγεια νόηση - ο τόπος έχει πέρατα, η νοσταλγία [για τη γυναίκα αυτή] είναι λέξη που σημαίνει ζωή, το παρελθόν δεν υφίσταται χωρίς το παρόν που ακολουθεί και το μέλλον που μοιάζει μακρινό, η σωτηρία είναι απειλή σαν την απώλεια, κάθε δρασκελισμός είναι ηρωισμός >>> Τα πράγματα είναι απλά: τα πάντα αποτελούν ζήτημα οπτικής γωνίας...
Commenti