Sonetto / Σονέττο

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ / DIONISIO SOLOMOS

SONETTO XI

Quae est ista, quae progreditur quasi aurora consurgens

pulchra ut Luna;

Cant. Cap. 6.

Chi è costei che muove al par d' aurora,

Che di rose vestita al mondo sorge,

E di limpide stille i campi irrora;

Si che in vita ogni morta erba risorge?

Bella come la luna che ristora,

Con quel candido suo lume che porge,

Lo squallor della notte, onde si scorge

Tal notturna bellezza che innamora;

Eletta come il Sol, che mentre bea

II Cielo, della terra li deserti

Scalda, avviva, rallegra, anima, crea;

Terribil come esercito che stei

Per battagliar ne' vasti campi aperti,

Minacciando terror—Chi è costei?

*

ΣΟΝΕTΤΟ ΧΙ

Τις αύτη η εκκύπτουσα ωσεί όρθρος,

Καλή ως σελήνη…

Άσμα ασμάτων, 6.10

Ποια είν’ αυτή που ‘ρχεται σαν φανεί η αυγή,

με ρόδα ντυμένη στον κόσμο ξεπροβάλλει,

και μ’ ολόλευκες σταγόνες τους κάμπους δροσίζει,

ζωή δίνοντας πάλι σε κάθε ξερό χορτάρι;

Όμορφη σαν το φεγγάρι που ανασταίνει,

μ’ εκείνο το φωτεινό λύχνισμα που χαρίζει

το λίγο της νύχτας, για να ξεχωρίζει

τέτοια νυχτερινή ομορφιά που μαγεύει.

Εκλεκτή σαν τον Hλιο, που κι αν ευγνωμονεί

τον Ουρανό, τις ερημιές της γης

ζεσταίνει, ζωντανεύει, αγαλλιάζει, αναθαρρεί κι ορίζει.

Φοβερή σαν στρατός που έτοιμος

για μάχη σε αχανείς πεδιάδες

σκορπάει τον φόβο – ποια είν’ αυτή;

Σονέττο από τη συλλογή «Rime improvvisate» (1822)

μτφρ.: Βασίλης Ρούβαλης