Χωρίς λόγια (επιστολή σε ποιητή)

Αγαπητέ μου Γιάννη >>> Αυτή τη φορά καθυστέρησα με την καθημερινότητα, τους φιδωτούς δρόμους, τους αλλόφρονες ελαιώνες >>> Το μνημείο χτισμένο από δύσκολη πέτρα, σου ανήκει: εδώ ταξιδεύεις ακίνητος με τα μάτια στραμμένα στο δύστυχο σταχτί, το καπνισμένο κίτρινο, τις ρίζες κάτω από τα φουστάνια των νεαρών γυναικών, το δικό μας βλέμμα λυπημένο ή αποθρασυμένο, την καμπάνα κρεμασμένη στους ώμους ενός κυρτωμένου βράχου >>> Μου 'λεγες για το μακρινό φτεράκιασμα των πανιών σαν να 'ταν μια δική μας ταυτότητα μέσα στη θάλασσα, ένα ευλαβικό σημάδι της γενέτειρας >>> Αμηχανώ, στ' ομολογώ >>> Κράτησα σημειώσεις όμως: το ληξιαρχείο ενός Νότου καλά φυλαγμένου ανάμεσα στους στίχους, οι χλαίνες των ματωμένων προγόνων, τα δαχτυλίδια αφόρετα στο ερμάρι >>> Κι είχες δίκιο, από τότε... >>> Πιθανώς γεννήθηκες εδώ, μόνον με λόγια για τροφή και ένα ξεραμένο στόμα δίχως νερό και ησυχασμένη αγάπη >>> Το μόνο σίγουρο είναι ο παλμός του χρόνου μέσα από τη σκουριά και το τραγούδι από στήθη μελανιασμένα κι εύοσμα, ηδονικά >>> Σε χτυπούσαν όταν εγώ βύζαινα >>> Σε αναζήτησα κατόπιν, για να σ' αποθέσω μερικά τσεκίνια, μια πλάκα σαπούνι, τα παιχνίδια της νιότης μου, το πεταμένο μάνταλο του Ανδρόνικου Παλαιολόγου >>> Οι πόρτες γκρεμίστηκαν - ήθελα να στο αποκρύψω μα το γνωρίζεις >>> Τότε ακριβώς ήταν που μάθαμε πως τίποτα δεν είχε χαθεί...