(Φωτό: Χρήστος Αστερίου)
Αγαπητέ μου Επαμεινώνδα >>> Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένεις στην άρνηση των πρωτόπλαστων... >>> Οι θεοί δεν μας βαρέθηκαν ακόμη, συμφωνώ. Μας βασανίζουν ώσπου ν' αντιληφθούμε τη δική μας επικράτηση σ' αυτόν τον κόσμο που εκείνοι δημιούργησαν κι εγκατέλειψαν >>> Αποποιούμαι όντως τα αναχρονιστικά πράγματα, αυτά που εσύ αποκαλείς "νεανικά" σε κάθε εποχή, γιατί όχι μόνον τα δοκίμασα παλιότερα αλλά ένιωσα κιόλας ότι σπατάλησα τον χρόνο μου σε ανούσιες φιοριτούρες για το μυαλό μου >>> Αληθινά, δεν ξέρω εάν αλλάξουμε Ιστορία >>> Πώς; Μα γιατί σιωπάς; >>> Μεριμνάς για την ποίηση μόνον >>> Αρνούμαι ν' αρνηθώ... Απλώς φρικιώ >>> Εκκρεμεί, το γνωρίζεις άλλωστε από τότε, η δυσκολία να αποτάξουμε τους κίβδηλους, τους μικρούς που απολύτως οφείλουμε ν' αδιαφορούμε για την ύπαρξή τους ή να μας ενοχλεί η κακοτεχνία τους >>> Ετούτη η τέχνη δεν γνωρίζει απερισκεψίες, ούτε έκπτωτους εκφραστές >>> Η αλήθεια της μοιάζει με τα διαμάντα: υπάρχουν λίγα και λαμπερά, φυλαγμένα σε ασφαλείς κρυψώνες >>> Είναι αυτή η ανομολόγητη διαφορά που σ' εμάς στοιχίζει πολύ, που παγίως εκθέτουμε τις σκέψεις μας πίσω από τις λέξεις, που μαρτυρικά υπομένουμε απ' όσα μας κάνουν αλαζόνες: το πνεύμα ένστασης και η επικράτεια του ορίζοντα μέσα από τα μάτια μας >>> Παραμένω στις ίδιες σελίδες >>> Ευθύνομαι γι' αυτές τις πεταλούδες που αμόλησες στο δωμάτιο (πώς θα τις ξαναβάλεις στο κυτίον τους;), τις γάτες με ουρές-γιρλάντες, τα πατικωμένα βιβλία σου στον διάδρομο, τη μικρή μανία του ατσαλάκωτου χαρτιού, τις σημειώσεις που δεν γράφτηκαν και ξεχάστηκαν το επόμενο πρωινό, τη μονομέρεια των συναισθημάτων >>> Κάνουμε ώστε το μέλλον να έχει όχι μόνον έλθει, αλλά και ωσαύτως παρέλθει, έλεγες προτού φύγεις οριστικά
Commenti