Το πέρασμα της διώρυγας, η υποδοχή του σκιασμένου Ακροκόρινθου >>> Το ανάβλεμμα της μνήμης σε κάθε στροφή, σε κάθε όνομα ή υπαινιγμό στον σημειωμένο χρόνο του παρόντος, στην Ιστορία που βράζει >>> Η άγρια, αλμυρή ρίγανη και τα φρύγανα που αρωματίζουν την αίσθηση του τόπου >>> Τα υψωμένα χέρια στη φαντασία, οι αλλοτινοί πολεμιστές στις οχυρώσεις, το αίμα που έσταξε στα τρία πόδια >>> Τα κυπαρίσσια είναι δάκρυα αγγέλων... >>> Δω 'σα χάμου ο Αη Γιώργης σκαπετάει στις κορφούλες των καστελλιών... >>> Κι άμα καλογρικίσεις, θα τήνε φουγκραστείς την ωρηά πριγκιπέσσα, την Ιζαμπώ μας να μονογάει τα πάθη... >>> Την ώρα του δειλινού, καθώς το Ιόνιο φέρνει τα ψιθυρίσματα του Salento και τις παλιές μαλτέζικες σαϊτιές, το κρασί μοιάζει με την αψάδα των ζουμερών κοριτσίστικων χειλιών, τα λιόδεντρα σιγοσφυρίζουν νέους έρωτες και παλιά μίση, η καπνιά από καμένο ξύλο δυναμώνει τα βήματα ώσπου να φθάσουν σε πόρτα γνώριμη >>> Τριγύρω κάθε φάρος αναβοσβήνει σαν πετάρισμα των νησόπουλων στ' αγνάντιο της θάλασσας >>> Λίγο απ' τ' αθέρμιγο λαδάκι στο πιάτο, δυο τσουγκρίσματα και μία ευχή >>> Αρκούν αυτά >>> Ενώ οι πέτρες, άλλες λιωμένες από τη βροχή κι άλλες από τον πόλεμο, κυλούν συνεχώς αλλά δεν φεύγουν >>> Είναι κι αυτή μια ακόμη αλήθεια για την ανείπωτη μοίρα του...
Commenti