Η προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη είναι δεδομένη κι αμφιλεγόμενη, πλήρως ξεδιπλωμένη στη διάρκεια της πορείας του, πάντοτε ανατρεπτική, αταύτιστη κι ατακτοποίητη - συνδεδεμένη με τον παρορμητισμό του νεότερου ελληνισμού, από το 1204 κι ένθεν >>> Ο πρόλογος ετούτος συνδέει την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης και πολιτικός με τη φαντασιακή πραγματικότητα των συμπατριωτών του όσο και με τη ρεαλιστική πραγματικότητα που συνεχώς αναδεύεται με την πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία, τη διπλωματία >>> Η κίνηση "Σπίθα" που εξήγγειλε προχθές συμπεριέχει αυτές τις διαφορετικές συντεταγμένες και, το κυριότερο, αφήνει ερωτήματα για τις προγραμματικές αρχές, τις προτάσεις, την πρακτική που διατείνεται υπέρ του κοινωνικού συνόλου σ' ετούτη την εθνική συγκυρία >>> Και αυτό το χαρακτηρισμένο "κίνημα ζύμωσης ιδεών" του κ. Θεοδωράκη είναι εξαρχής αμφισβητήσιμο όσο και προσδώκιμο, ανακουφιστικό κι αφυπνιστικό όσο και εμφανώς ουτοπικό ή ματαιόπονο, πάντως σίγουρα αναγκαίο >>> Γιατί δεν υπάρχει μια "καθαρτήρια φωτιά που θα μας λυτρώσει", όντως, όπως σημειώνει. Ούτε όμως η αντιμνημονιακή ρομφαία του εξυπηρετεί κάποιον πραγματισμό. Μάλλον γίνεται κινδυνολόγος >>> Χρειάζεται όχι μόνον "ανεξάρτητος και υπεύθυνος λαός" αλλά και αντίστοιχος ηγέτης >>> Σ' αυτό πρέπει να εστιάσει ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης, κριτικής νους αυτής της κοινωνίας, διαβάζοντας ή ακούγοντας τα λεγόμενα του κ. Θεοδωράκη >>> Με τη "Σπίθα" ξεγυμνώνεται η ένδεια προσωπικοτήτων, δυναμικών μοχλών, έμπρακτων διαχειριστών της κατάστασης, καθώς πάλι ο "παλιός είναι αλλιώς" και σίγουρα δεν έχει αντικατασταθεί από επιγόνους >>> Κακά τα ψέματα, η κίνηση Θεοδωράκη δεν μπορεί ν' αγγίξει ουσιαστικά τις λεγόμενες πλατιές μάζες (ελλείπει η χωροχρονική συντεταγμένη που εκείνος έχει εμπειρία και δυνατότητα) αλλά μπορεί να υπενθυμίσει κυνικά το αδιέξοδο που έχει περιέλθει η μικρή-μικρομέγαλη Ελλάδα >>> Για μία ακόμη φορά η Ελληνική Ιστορία κάνει κύκλους παραζάλης...
Commenti