Η στιγμή της αναχώρησης με τ' όνειρο σε φάκελο >>> Τα χρόνια που συνεχίζεις να συζητάς στο αυτί, σαν ντροπαλό ψιθύρισμα -όχι "κομπάρσοι της μνήμης" ούτε "λεπτά στρογγυλεμένα συννεφάκια" στην τρυφερή ηλικία και ουρανοί ανέμελης νιότης- και σαν εμπνευσμένη άρνηση και σαν απόπειρα έρωτος πρωτόγνωρου, συσταλμένου ή κατακλυσμιαίου >>> Κι όμως, η μουσική δεν βρίσκεται μακριά, τα δάχτυλα αγγίζουν τους ώμους, τα μπράτσα, τα αφράτα γυναικεία μαλλιά μυρίζουν εξαγνισμένο λάδι, το βλέμμα κατευθύνεται πάνω από την κλειστή πόλη σαν ξεπεσμένα σπουργίτια του Νοεμβρίου >>> Είπες για τα "ηλεκτρικά όνειρα", που ακόμη σε βασανίζουν >>> Αναπολείς τις γιορτές, τα πρόσωπα που δεν συνάντησες τότε παρά μόνον πολύ αργά, όλα όσα δεν έχουν συμβεί ποτέ άλλοτε, τα δέντρα που σχηματίζουν τον φράχτη, τον κόσμο των οποιωνδήποτε άλλων που δεν ξεπερνιέται, τις φλόγες ενός πίνακα που αγνοείς τον τίτλο του, τις δικές σου νύχτες >>> Κι έπειτα, είναι στο βάθος άνθρωποι.., σαν να 'λεγες.
Commenti