Στέκονται ακίνητες, σχεδόν μαρμάρινες στο μεσημεριανό φως >>> Το θρόισμα του μαΐστρου μαρτυράει την άπνοη χορευτική φιγούρα τους, προσεκτικά ειδωμένη από βλέμμα ικανό >>> Σιωπούν μαζί με τα μνημεία, γνωρίζουν το πιο μακρινό σημάδι της πίστης, αναδεύονται με μνήμες, παλιές αμαρτίες, ματωμένες πέτρες και τα λίγα νεανικά χελιδόνια >>> Σε κάθε άγγιγμα αναστενάζουν >>> Το χώμα τριγύρω αλλάζει χρώμα από τις σταγόνες βροχής >>> Ο ήλιος προσδίδει σ' αυτές τις παλιές νύφες τον ερωτισμό, τη ζωογόνο ουσία στις εκκρίσεις τους >>> Εκλεπτυσμένες και κάποτε στοιχειωδώς όμορφες, αδυσώπητες στο σχήμα, τρομώδεις κι άλλο τόσο οικείες στον ελαφρύ ύπνο >>> Το μόνο που δεν γνωρίζουν να πουν με βεβαιότητα είναι η δική μου και η δική σου πατημασιά στο δικό τους χώμα: ποιος θ' αντέξει περισσότερο τ' αντίκρισμα αυτού του ορίζοντα, τη λύτρωση ανεπανόρθωτα...
Commenti