Χωρίς λόγια (Πρόσωπα κι αντικείμενα)

Mar Ionio, "il nostro" (foto di Silio D'Aprile)

Η αρχή και το τέλος της ημέρας που προχωράει. Η πραγματικότητα είναι πιο ωφέλιμη από τη σκέψη. Το άχθος της αλήθειας που περιέχει, βοηθάει στην απομάκρυνση από τη μοναξιά. Η επιθυμία για το παρόν είναι ορμή της ζωής˙ η κατάφαση και η προσδοκία της. Τότε ο χρόνος γίνεται καταλύτης. Η φωνή της ακούγεται παρορμητική. Του υπενθυμίζει τη σημασία της απλότητας, του καθημερινού, του απαρέγκλιτα χρήσιμου βιώματος των σχέσεων. Θηλυκή οντότητα. Η ανδρική επιθυμία, το σώμα, η ηδονή.

Πρόσωπα και αντικείμενα. Δεν υπάρχουν πια ή παραμένουν στον νου και τη θέληση. Φαντασία λέγεται, ίσως μάλλον πιθανότητα. Κάθε τι που πεθαίνει όταν απελευθερώνει ενέργεια, αμέσως μετά αναγεννιέται και κατόπιν πεθαίνει, και αμέσως μετά η απελευθερωμένη ενέργεια παράγει νέα ενέργεια. Ατέρμονα, σαν κύκλος που δεν κλείνει ποτέ.

Ο χώρος του καφέ γεμίζει συνεχώς από ομιλίες, καπνό, βλέμματα. Οι διασκευές σε νότες του Ερίκ Σατί υπερθεματίζουν στα ηχεία επιβάλλοντας τον εύθραυστο ρομαντισμό τους στον χώρο. Καλύπτουν την αμηχανία από τους θορύβους˙ ομορφαίνουν τις εικόνες των προσώπων και των αντικειμένων.

Αναρωτιέται. Ποιος στεκόταν σ’ αυτήν ακριβώς τη θέση πριν από έναν αιώνα; Τι συλλογιζόταν; Διέθετε τόση φαντασία ώστε να υποψιάζεται ότι τώρα, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, συμβαίνει το ίδιο παιχνίδισμα μεταξύ αισθητών και νοητών όντων; Ο Μαξ Ερνστ θα ζωγράφιζε κάτι διαφορετικό. Ευτυχώς. Ασπρόμαυρο, σκιώδες, κινητικό.

Παρατηρεί προσεκτικά τις μεταλλικές και γυάλινες επιφάνειες. Δεν έχουν αλλάξει. Γυαλίζουν. Το ξύλο τρίζει, διαστέλλεται και συστέλλεται. Είναι αγέραστο. Ζει. Όπως και οι υφασμάτινες κουρτίνες. Κομψές, διακριτικές. Κρατούν μακριά την αντηλιά και τις αδιάκριτες ματιές από τον δρόμο.

–Για σκέψου το, λίγο καλύτερα. Ο συνδυασμός ενός σταθερού κι ενός μη σταθερού σημείου στον χρόνο... Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς που οι φιλόσοφοι προσδιορίζουν ως αιωνιότητα.

Το ερωτικό μειδίαμα μιας μεσόκοπης, ακόμη ελκυστικής γυναίκας είναι αιώνιο. Εμπεριέχει την εμπειρία και τη θέληση. Κάθησε πριν από λίγο στο απέναντι τραπέζι. Αντιπαρέρχεται τις νεαρές ανταγωνίστριές της. Τον φλερτάρει διακριτικά. Επιδιώκει την πρόκληση με τη λεπτότητα των κινήσεών της. Ανάβει το σπίρτο κοιτάζοντάς τον σταθερά. Φυσάει τον καπνό. Περιμένει κάποια ανταπόκριση ή όχι; Φεύγει σε λίγο. Πληρώνει τον λογαριασμό. Αφήνει μια μικρή κάρτα στην άκρη του τραπεζιού. Όνομα, ιδιότητα, διεύθυνση, τηλέφωνο.

Το κλάμα ενός μωρού είναι αιώνιο. Απαιτεί την προσήλωση, την ταύτιση με τον γονεϊκό ρόλο. Επισημοποιεί την υπευθυνότητα και τη συνειδητοποίηση του παρόντος˙ επομένως, την ολοκλήρωση. Το μωρό θα κλαίει εκβιάζοντας τη στοργή, την προστασία, τη φυσική του επιβίωση.

Η οργή και η απόγνωση είναι αιώνιες. Όταν κάποιος επιτίθεται στο ανυπόφορο γεγονός είναι οργισμένος. Δεν αλλάζει τη ροή των στιγμών. Ματαιοπονεί. Ηττάται από την ελπίδα ότι η δύναμη της οργής του μπορεί ν’ αντιστρέψει αυτή τη ροή. Όταν η απόγνωση οδηγεί στη λύση -διδάσκουν οι αρχαίοι τραγωδοί- το κέρδος είναι ανυπολόγιστο. Μιλούν ύστερα από μερικά λεπτά σιωπής.

–Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία χωρίς τη διάρκεια. Κανένας δεν διαθέτει την επάρκεια που θα τον κάνει ικανό να απαξιώνει το μέτρημα του χρόνου.

-Το παρελθόν και το παρόν ταυτίζονται για να εξηγήσουν τη διάρκεια. Βλέπεις τον εαυτό σου. Εξακολουθείς να υπάρχεις, είσαι εδώ απέναντί μου. Μεταφέρεις το παρελθόν σου, έστω κι αν δεν ορίζεις όλη την έκτασή του, για να δημιουργείς το παρόν σου.