Κι έπειτα η σιωπή >>> Το δώρο της εκδίπλωσης, του πλάγιου ήχου για τον έρωτα >>> Η "ριπαρή σχισμή του μηδενός" αναιρείται από τη λησμοσύνη και την επιθυμία >>> Θα συμφωνούσε ο Σολωμός >>> για τους επιγόνους του: χωρίς κρυμμένους άσους στο μανίκι, χωρίς σκληρότητα κι επιτήδευση - ετούτα δεν απαιτεί η ποίηση; >>> Το βλέμμα της στο σκοτάδι, σαν συμφωνία μελωδική, μοναδική κι όμοια με τη μοίρα του μύστη, εύχυμη κι απέραντη σαν τον εύθραυστο ψυχισμό της...
Commenti