Civitas Rethymnae, σαν πινελιά στη μνήμη

Citta' di Rettimo, porto veneziano

Δεν είναι εύκολο να επιστρέφει κάποιος σε παλιότερους εαυτούς του >>> Το βεβαιωμένο παρελθόν είναι συστατικό του τωρινού παρόντος... >>> Οπως τ' ακίνητα πρόσωπα των ανασκαλισμένων φωτογραφιών, οι μυρωδιές που παραμένουν μάρτυρες-μνήμωνες, η αφή στους ίδιους τοίχους, τα σκιρτήματα με όλα τα ερωτήματα για τα πώς και τα τι των σβησμένων ερώτων >>> Άραγε, ό,τι απομένει στη μνήμη -σαν βιαστική πινελιά- είναι η ουσία >>> Κι ανάμεσα στο πλάσιμο του αυριανού παρελθόντος, το τώρα, επανέρχεται το τότε μέσα από την παρέα, που τουλάχιστον συνεχώς μεγαλώνει..., της Civitas Rethymnae [στο fb]>>> Είναι συνενοχή και μικρή αυτοεξαπάτηση, είναι δώρο για να μην λησμονείται, είναι κάλεσμα μεταφυσικό, αυτό το Ρέθυμνο...

* * *

Ξαναγυρνώ στα γνώριμα βήματα. Ο άνεμος είναι ζεστός μετά τη βροχή. Οι αναμνήσεις παραμένουν στις ίδιες γωνιές. Τα χειροφιλήματα ανακατεύονται με τις ανάσες.

Ρωτάς για το τέλος που θα δώσω στο ταξίδι. Κι αν πρέπει ν’ αγγίζω τη φλόγα προτού σβήσει στο παρόν. Ίσως μονάχα κρατήσω -σαν απάντηση- έναν αλαφιασμένο συριγμό και το μελαγχολικό πετάρισμα που ποτέ δεν θα σου ομολογήσω.

Αλλά τελευταία φορά, στο υπόσχομαι, θα διασχίσω το υπέρθυρο με τη λατινική επιγραφή MDCLIII, τις ασβεστωμένες κρήνες, την καθολική Μαρία˙ όλα εκείνα τα πρόσωπα που δεν υπάρχουν ή κρύφτηκαν πίσω από τις βαριές ξύλινες πόρτες.

Έπεται η φυγή μου. Η ώρα για τις νέες διαδρομές. Σου φωνάζω από καιρό τούτα τα λόγια. Η καρδιά σου δίπλα μου που δεν μ’ ακούει, σαλπάρει κιόλας ίσως προς την αιωνιότητα.

[πεζοποίημα γραμμένο εν πλω στο Ρέθυμνο, 2002, μέρος του δημοσιευμένου διηγήματος Bocca Di Rosa, στον τόμο "Vivere pericolosamente: 26 ιστορίες από την Ιταλία", εκδόσεις Αντίκτυπος, 2005]