...Κάτι λίγο η κρίση, το μνημόνιο και το ΔΝΤ, κάτι λίγο ακόμη η όλο και συχνότερη απουσία από το σπίτι, φέρνουν μεσοβδόμαδα το ψυγείο στα όρια της επάρκειάς του... Αντικρίζοντας τα άδεια ράφια, η εφευρετικότητα συνδυάζεται με τις παιδικές-οικογενειακές μνήμες. Ιδού λοιπόν μια συνταγή που δοκιμάζοντας σήμερα ανακάλεσα τη νόνα μου στην Κορώνη, που έφτιαχνε τις μακαρούνες με αυτόν τον τρόπο, όταν αποφάσιζε να μην γυρίσουμε το μεσημέρι στο χωριό αλλά να ξαποστάσουμε στη σκιερή ξελότζια παρά την γκρίνια μου... (Ο,τι και να λέμε πάντως, καθόλου τυχαία, η νοστιμάδα από τα χειροποίητα ζυμαρικά της δεν συγκρίνονται με τίποτε).
-1 φλιτζάνι λιαστές ντομάτες
-3 κουταλιές ψιλοκομμένο μαϊντανό
-2 σκελίδες σκόρδο
-1 φλιτζάνι ελιές Καλαμών
-3 κουταλιές κάππαρη
-150 γρ. τυρί τριμμένο (μυζήθρα ή σφέλλα)
:::
Σ' ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και σοτάρουμε ψιλοκομμένη λιαστή ντομάτα για περίπου 5 λεπτά, σε μέτρια φωτιά. Προσθέτουμε τον μαϊντανό και το σκόρδο κι ανακατεύουμε συνεχώς για 1-2 λεπτά. Εχουμε ήδη κόψει σε ψιλά κομμάτια τις μαύρες "καλαματιανές" ελιές (χωρίς το κουκούτσι, βεβαίως!), τις οποίες συμπληρώνουμε, μαζί με την κάππαρη, στο μείγμα του τηγανιού. Εάν έχουμε μάλιστα λίγη άγρια ρίγανη (θρούμπι), ακόμη καλύτερα να πασπαλίσουμε χωρίς φειδώ!... Μαγειρεύουμε τη σάλτσα για ακόμη 2-3 λεπτά.
Κατόπιν, βράζουμε τα ζυμαρικά (μάλλον προτιμώ τα linguine ή έστω χοντρά μακαρόνια) με αλατισμένο νερό για 8-9 λεπτά ώστε να "κρατάνε" στα δόντια.
Ρίχνουμε τα ζυμαρικά στο τηγάνι κι ανακατεύουμε με τη σάλτα για άλλα 2 λεπτά ώσπου να "δέσουν" με το μάτι...
Το γεύμα είναι έτοιμο. Προαιρετικά τρίβουμε σκληρή αλμυρή μυζήθρα Μεσσηνίας ή σφέλλα Ταϋγέτου.
Τέλος, ένα ουζάκι "Χελάς" είναι η απόλυτη γευστική συντροφιά για την παρέα...
Commenti