Χωρίς λόγια (το βλέμμα)

Foto di Pupavie, Cavo Gallo, Maggio 2010

Η πραγματικότητα ακονίζει το βλέμμα >>> Τριγύρω μαίνεται, αποτυπώνεται στις εκφράσεις των χεριών, σημειώνεται στα πρόχειρα των δημιουργών >>> Οι επόμενοι θα καταγράψουν αυτή την ιστορία ως Ιστορία: αναμονή της μοίρας, σχεδόν συναρπαστική >>> είτε ενατένιση του κύκλου που κλείνει για να διασταλεί αμέσως μετά, αναμενόμενη >>> Τα ερωτηματικά: il che non voglio... >>> Σαν αδυναμία διαφυγής, σαν κλεμμένη προσδοκία από την αρχή, σαν ανασκόπηση κι αναπήδηση, σαν ρόδο σε γυάλινο κύκλο >>> Ο πιο πρόσφατος ενθουσιασμός στα λόγια του scrittore mio piu' preferito, Claudio Magris: Nαι, αργά ή γρήγορα θα ερχόταν ο πόλεμος, το ξέραμε ότι θα έρθει, μα ξέραμε κιόλας ότι, άπαξ και δημιουργούσαμε τον καινούργιο κόσμο που θα αναδυόταν από τον κατακλυσμό, δεν θα υπήρχαν πια πόλεμοι... Τι μπέρδεμα, με αυτούς τους χρόνους και τους εκφραστικούς τρόπους που δεν λειτουργούν πια, με τους απόβλητους συντελεσμένους μέλλοντες, τις υποτακτικές των υποθετικών περιόδων που δεν υποτίθενται πια και πλέον είναι παλιομοδίτικα υποθετικές. Το νερό ανεβαίνει, κύματα το στέλνουν στο στόμα μου και το λαιμό, χάνω την αναπνοή, βοηθήστε με, βγάλτε με στην ακτή, κάντε μου τεχνητή αναπνοή, οι λέξεις μου βγαίνουν μπερδεμένες, επανάστασηαντίδρασησοσιαλφασισμός, τι ναυτία μου φέρνει αυτή η καταρροή και η αρμύρα, η γη γυρίζει, η θάλασσα κλυδωνίζεται κι ο ήλιος με τ' αστέρια και την Ιστορία γυρίζουν και οι άνθρωποι κάνουν εμετό, τι ανακούφιση, να πέρασε, περνάει, συγχωρέστε μου... (Alla cieca - "Στα τυφλά", εκδόσεις Διήγηση, 2010).