Ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Η απότομη ανηφορική κλίση κόβει την ανάσα. Η καταγραφή της αλήθειας δεν είναι εύκολη˙ στεγνώνει μαζί με το χώμα. Μάρτυρας είναι ο μονόχρωμος ορίζοντας.
Κανένας δεν παρεμβαίνει στη διαμάχη μεταξύ έρωτα και συνήθειας. Οι χάρτινες γυναίκες χαμογελούν, κλαίνε, αναριγούν, απομακρύνονται. Αλλά οι αληθινές γυναίκες, αυτές που κρύβουν τους χυμούς τους πίσω από τη σημαίνουσα σιωπή της via del campo, εξακολουθούν να έρχονται. Κρατούν στα χέρια τους το παν και το τίποτε.
Η μεσημεριανή ζέστη δυσκολεύει το βάδισμα. Η προθυμία να ξεχωρίσουν τ’ αναρριχητικά μέσα στους κήπους αφήνει ασυγκίνητους τους περαστικούς. Με τον ίδιο τρόπο απαξιώνονται το τερέτισμα των τζιτζικιών, τα ψιθυρίσματα, το κουδούνισμα ενός μεταλλικού ρολογιού. Τη συγκίνηση προκαλούν μόνον ο αρχέγονος φόβος του ύψους και η λιτανεία που θα φέρει τη βροχή.
Ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Όλοι το ξέρουν. Και πάντα αποχωρούν.
Commenti