Cafeina bar: Κιάφας 6, κέντρο Αθήνας

Η γοητεία της αναπάντεχης συνάντησης με έναν αληθινό φίλο >>> Στο Cafeina, αργά το βράδυ Παρασκευής >>> με ήχους των Tindersticks και των Lemontrees, το αδιαπέραστο παραλήρημα "Paint it black" αλλά και το κατανυκτικό, λόγω των ημερών και όχι μόνο, "Paradise circus" των Massive Attack... >>> με κουβέντες αντρικές -για το θηλυκό ως σύμπαν και ως καταστροφή, ως ύψιστη έμπνευση και καταφυγή >>> Τριγύρω τα πρόσωπα παραμένουν ακίνητα: μερικές νέες γυναίκες αντικρίζουν αμήχανα το τίποτε κουνώντας τα κορμιά τους ανώδυνα, ανώφελα... >>> Κάποιοι χαϊδεύουν τα αξύριστα σαγόνια τους αναρωτούμενοι για το νόημα της απομόνωσης ή της απόρριψης >>> Το ουίσκι διαχωρίζει τις τάσεις >>> "Μόνον όταν νιώθω, μπορώ να γράψω ποιήματα", μονολογεί ο Γιάννης >>> Απαριθμεί αυτούς που θαυμάζει: Poe, Byron, Hugde, Auden... >>> "Αυτός ο Σολωμός δεν ξεπερνιέται...", η προσεκτική απάντηση >>> Ενα καινούργιο βιβλίο για αμφοτέρους >>> κάμποσα ψιθυρίσματα από τα ιταλικά, με λεπταίσθητο εξώφυλλο και κόκκινα γράμματα >>> αλλά κι ένας μικρός ενθουσιασμός για 10 ποιήματα περί έρωτος σε διάφορες γλώσσες >>> Με το ίδιο πάθος που δεν σβήνει από το κατεστημένο των δήθεν, με την ίδια λαχτάρα της δημιουργίας >>> "Ξέρω ότι γράφω μόνον για μένα. Ξέρω ότι είμαι μακριά από τον εαυτό μου, ίσως και δύο δεκαετίες. Μα όταν σου δίνω να διαβάσεις τα τελειωμένα ποιήματα, έχω αναστηθεί..." >>> "Η αγάπη πρέπει να έχει κατάληξη, να οδηγεί σε μια Ιθάκη..." >>> Για να ζει κανείς και να επιζεί >>> "Γνωρίζω καλά την εκεχειρία με το δικό μου τέλος, τον θάνατο των αισθήσεών μου..." >>> Ακαδημίας και Βασιλίσσης Σοφίας, το αναμμένο πράσινο φανάρι, τα μεθυσμένα γκάζια με ανοιγμένα παράθυρα, το τραγούδι της Μόνικα σαν μοιρολόι, δυνατά στα ηχεία (ακούγεται εδώ) >>> Κι ένα σοκολατάκι για την αποχώρηση, με μέντα, για να μην μας γράψουν οι κωλόμπατσοι στους άδειους δρόμους της πόλης...