Χωρίς λόγια (προσδοκία μέσα από τη μνήμη)

Castello medioevo, bizantino-veneziano, a Morea

Λόγια μεθυσμένα, βλέμματα μυωπικά, κινήσεις σωματικές δηλωτικές, ενοχικές για τον έρωτα που δεν ξεδιπλώνεται έως στιγμής >>> Μια κιθάρα με λίγες νότες στο τάστο ανακατεύει τον αποψινό αστερισμό... >>> Ο πρασινωπός λόφος συνδέει τον χρόνο με το ποδήλατο χωρίς χέρια ανάμεσα στους αμπελώνες (τις κρυφές σημειώσεις για το επόμενο βιβλίο), την ημερήσια βόλτα στο Ναύπλιο των πολλαπλών αναμνήσεων, τα σαξόφωνα της άνοιξης στη μικρή απόληξη της στεριάς, τις πρόστυχες πορτοκαλιές με τα αρώματά τους μετά τη βροχή, τα πρόσωπα που δεν ζουν πια αλλά παραμένουν όρθια στους ίδιους μαντρότοιχους για την καλημέρα της επόμενης ημέρας... >>> Τα ποιήματα απαγγέλλονται, χωρίς τόπο, άχρονα, αλλά επιτακτικά φωνασκώντας για έναν άλλο δρόμο, μη υπαρκτό ή παραμυθικό >>> Διότι, το τοπίο διαφέρει από τον τόπο των ποιητών στην ελάχιστη λεπτομέρεια: τον έρωτα >>> Και η διαδρομή, αμφίδρομη και παράδοξη, προς την ολοκλήρωση της ποιητικής πορείας (αυτό που οι λίγοι αποκαλούν "ταξείδιον") είναι μια αίσθηση θανάτου, το τέλος, το κλείσιμο μέσα σε λέξεις >>> Το θέμα είναι να σώσεις τον εαυτό σου - παραφράζοντας λιγάκι τον σπουδαίο Τάσο Λειβαδίτη >>> Να μην ζήσεις "το καινούργιο μάταιο πρωινό" αλλά τη μέθεξη της ευτυχίας, δηλαδή το αίμα, το όνομα, την ημέρα και τα τραγούδια, τις αναμνήσεις που θα χτίσουν το αύριο, ετούτο που τώρα φαντάζει ακατόρθωτο >>> Σπρώξε τον εαυτό σου, φωνάζει ο μακρινός φίλος μου από το Μαυροβούνι (που φθάνει βραχώδες και ανθηρό από τη Μεθώνη για να καταλήγει πάντοτε πάνω από το σπίτι...), καθημερινά ανάμεσα στ' αγριλίδια και τις αγραπιδιές, με βροχή και λίβα στις παρατημένες ξελόντζες των κοινών προγόνων >>> Μπορούμε να θυμηθούμε / μπορούμε να κάνουμε τη μνήμη μας παρόν αιώνιο...