Ο ποιητής οφείλει να προσεγγίζει την ποίηση φιλοσοφώντας αλλά και να εισέρχεται στη φιλοσοφία αντιμετωπίζοντάς την ως ποίηση... >>> Ετούτο υποστήριξε στην ημερίδα της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και των περιοδικών (δε)κατα και Poetix (Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2009) ο Γιώργος Μπλάνας βρίσκοντας σύμφωνο τον υπογράφοντα, εναντιούμενος στα αλαζονικώς λεχθέντα από τον πανεπιστημιακό Γιώργο Βέλτσο περί ποιητικής κοινότητας, δημιουργική προσέγγιση στον ποιητικό λόγο, ομφαλοσκόπηση αναφορικά με την ποιητική του παρόντος >>> "Ολοι το παίζουν ποιητές, είναι ισχυρό άλλοθι για το αύριο, όλοι την επικαλούνται στα δύσκολα και ατεκμηρίωτα της περσόνας τους...", μου ψιθύρισε μια φωνή από τριγύρω >>> Και όλοι οι υπόλοιποι, οι φωνασκούντες ως καφενόβιοι σχολιαστές για το γίγνεσθαι στον χώρο της λογοτεχνίας, περί άλλα τυρβάζουν και ουδέν προάγουν >>> Με γκρίζο χρώμα, όπως ο γκρίζος λόγος τους: Ο κ. Παναγιώτης Μηλιώτης, στο πρώτο τεύχος του εντύπου "Τετράδια του Ελπήνορα", καταφέρεται εναντίον της πρωτοβουλίας του (.poema..) να δημοσιεύσει ποιήματα 28 δημιουργών δηλώνοντας ένα ελάχιστο "παρών", όσο επιτρέπεται στον ποιητικό λόγο εντός της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά και την έκδηλη αντίδραση, με μοναδικό όπλο τους στίχους τους, στα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 (βλ. τεύχος 7: http://www.e-poema.eu/poem.php?id=154&pid=19) >>> Ο εν λόγω κύριος εξαπολύει μύδρους για τους συμμετέχοντες, για τα ποιήματα, για την πρωτοβουλία, με άσφαιρες-χλευαστικές παρόλες ως υποστήριγμα της θλιβερής επιχειρηματολογίας περί αλήθειας της ποίησης >>> Είναι σαν κάτι άλλους -δυστυχώς κινούμενους μετέωρα στον χώρο της ελληνικής ποίησης, μα γιατί δεν πάνε κάπου αλλού;!- που ματαιοπονούν γράφοντας ανούσια στιχάκια αλλά επιθυμούν σφόδρα να δοξάζονται, είτε να μεταφράζουν ποιήματα χωρίς να ξέρουν τις γλώσσες που ακούνε αλλά και χωρίς να μπορούν ν' αρθρώσουν ούτε τ' όνομά τους, είτε υπεισέρχονται σε μηχανορραφίες για βραβεία και δημόσια (!) προβολή τους, είτε δασκαλίζουν σε πανεπιστημιακές αίθουσες κι αίφνης εμπνέονται από τις άτσαλες σημειώσεις των φοιτητών τους τυπώνοντας αστείες συλλογές σε υποτιθέμενους σοβαρούς εκδότες >>> Το μπλε επανέρχεται: O κόσμος στον οποίο συνυπάρχουμε, είναι ποιητικός και αντιποιητικός >>> Η ποίηση (τέχνη), πάντως, αναπαριστά την αλήθεια (διακύβευμα)˙ παλινδρομεί, την αποκαλύπτει και την αποκρύπτει κατά βούληση. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει >>> Πράγματι, το "Πορτρέτο του τρελού ποιητή" της Kelly Jade είναι τόσο μα τόσο ελκυστικό (σοκολατένιο) επαναφέροντας το ευάρεστο πνεύμα επί του θέματος: η ποίηση απολαμβάνεται, βιώνεται, ανατρέπει, αναδύει...
Commenti