Η απώλεια του Γιάννη Μόραλη είναι δεδομένη. Κλείνει μία ακόμη σελίδα ενός ξεχασμένου πλέον κεφαλαίου της ελληνικής τέχνης - καθοριστική ωστόσο, επισκιαστική τουλάχιστον για τη σύγχρονη μη παραγωγή πολιτισμού στα ελληνικά γεωγραφικά όρια...

Για μια περισσότερο σοβαρή και ουσιώδη διατύπωση αναρωτήσεων για τη λειψή παρουσία "δασκάλων" μεταξύ των δημιουργών στην αντιφατική, αποπροσανατολιστική και αποκαρδιωτική Ελλήνων πραγματικότητα. Για τον έλεγχο της ασυδοσίας, για τους κλεψίτυπους διευθύνοντες και τους κούφιους προεξάρχοντες σε εικαστικά, ποίηση, πεζογραφία, μουσική, θέατρο, δοκίμιο, φιλοσοφία, όρχηση. Ή μήπως όχι;