Αγωνίες και ειδήσεις, βλεφαρίσματα

Βιβλιοπωλείο "Λεμόνι", Θησείο / Λέσχη Ανάγνωσης Ποίησης του (.poema..)

Οι δρόμοι γεμίζουν φόβους >>> Τα μάτια κοιτάζονται αμήχανα είτε επιθετικά >>> Στο ραδιόφωνο ακούγεται η μαεστρία των πλήκτρων με τη φαντασία του Bill Evans και τη φθινοπωρινή αίσθηση >>> Παλιότερα άνοιγα τις σελίδες των εφημερίδων με τη βουλιμία της γνωριμίας - αυτός ο κόσμος των τεχνών γεννούσε προσδοκίες και ενατενίσεις για κοινωνική ανάταση, πνευματική διέγερση, ψήγματα δημοκρατικής ευμάρειας >>> Εις μάτην; >>> Κάθε σελίδα (για τον δημοσιογραφικό κόσμο που αναπνέω ακόμη) περιέχει μηδενικά απλωμένα σε μαύρα σημάδια στο χαρτί >>> Στους κινηματογράφους κυριαρχεί, όπως ανέκαθεν άλλωστε, η ευπάθεια της εικόνας >>> Ανάλογα με τους βιβλιοπώλες και εκείνους τους τυχαίους που ονοματίστηκαν συγγραφείς για να κάνουν δηλώσεις και αυτοπροβολή στα μίντια περιφέροντας την άγνοια και την επικίνδυνη μελαγχολία της ανικανότητάς τους >>> (Οπως και μια ντουζίνα ποιητάδες που μαζεύτηκαν για τον "Μαραθώνιο ποίησης" το περασμένο Σάββατο στη Στοά του Βιβλίου, ρυτιδιάζοντας τον νου με τη φλύαρη ανοησία τους ανάμεσα σε δήθεν στίχους και σε περισπούδαστες βιβλιογραφικές-φιλολογίζουσες αφηγήσεις περί σπουδαιότητας της ποίησης του τάδε ή του δείνα...) >>> Η αρχιτεκτονική δεν ανεγείρεται εκεί που δεν υπάρχουν βλέμματα συγκινημένα >>> Ούτε και οι ζωγραφιές που αντιγράφουν -επιτέλους ανοιχτά- την τεχνοτροπία του Pat Andrea >>> Κι όμως, μερικές σελίδες αξίζουν να γραφούν, να διαβαστούν, να γίνουν σταγόνες στην παλέττα και ψίθυρος σε μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας... >>> "Εάν θελήσεις ν' αγαπήσεις, πέταξε στα σκουπίδια το Facebook", σκέφτηκα να γράψω σ' έναν τοίχο - μα τότε θα με αποκαλούσαν αντιεξουσιαστή οι όποιοι μεγιστάνες του Διαδικτύου... >>> Οπως τις προάλλες, στην κάποτε νεοκλασική πλατεία Εξαρχείων και Νεαπόλεως, ο νεαρός "ειδικός φρουρός" εξεπλάγη από την ευγένεια της ερώτησής μου για τις μολότωφ που ακούγονταν να σκάνε στο παρακάτω τετράγωνο (φορούσα κοστούμι, άραγε για τούτο;) >>> Ξεφυλλίζω τώρα το βιβλίο του Γιώργου Κοροπούλη "Αντιύλη" >>> (Μα τι μπορεί να λέει πια αυτός ο άνθρωπος; η πρώτη, πρόδηλη σκέψη... Κι όμως, αποτυπώνει την αγωνία του συνυπάρχειν στ' αφτιά, στα μάτια, στον νου, στα αισθητήρια - ψάξτε το για να τον βρίζετε: εκδόσεις Υψιλον, 2009) >>> Το δε κατεστημένο περιφέρεται από έντυπο σε επιφυλλίδα και τούμπαλιν... Με ή χωρίς προφυλάξεις εξευτελισμού >>> Εκπληξη: μια Λέσχη Ανάγνωσης για την ποίηση μπορεί να κάνει τη διαφορά... Κάθε φορά και περισσότερο, κάπου εκεί στο Θησείο, ανάμεσα σε γνώριμες φιγούρες και οικείες, αγαστές προθέσεις... >>> Σαν το νέο τεύχος που σχεδόν ετοιμάστηκε, σαν τα χρήματα που δεν θα φτάσουν ποτέ στο τέλος του μήνα >>> Εμαθα για έναν σπουδαίο πιτσιρικά Βούλγαρο σκηνοθέτη, θέλω να δω την ταινία του Λάνθιμου - θυμήθηκα πάραυτα τον συνομήλικό μου Michael Winterbottom με τις άνισες ευκαιρίες καλλιτεχνίας μεταξύ μας >>> αλλά και εκείνη τη σπουδαία, ομότιτλη μπαλάντα του Elvis Costello που λέει, σιγανά και πειστικά, έτσι για τον δρόμο που δεν φοβίζει τίποτε: "oh baby I want you, so you scare me to death"...