Gustave Doré
Τον άκουσα προσεκτικά: οι φλόγινες αιχμές ξεπερνούν τις αποστάσεις του ματιού >>> Είναι το παραλήρημα της αυγουστιάτικης άπνοιας, σχεδόν, όπως η σιωπηλή τρέλα της ημέρας στην άλλη πλευρά της οροσειράς >>> H αύρα από το Ιόνιο νοτίζει τα προσωπεία: ανίκανα να ξεγελάσουν την ανάγκη, να την αποκρύψουν >>> Τα λαδοφάναρα ωστόσο άναψαν >>> κρεμασμένα στον πέτρινο τοίχο, σαν αρωγοί στην αργόσυρτη ανάγνωση του παρόντος >>> Ποιος ήμουν και πώς θα οδεύσω στο αύριο; >>> Οι πατημασιές του απογεύματος παραμένουν αχνές στην ανώμαλη απόληξη του ακρωτηρίου >>> εδώ κουρνιάζουν πουλιά του νόστου, με ορθάνοιχτα μάτια και φτερούγες, τσιρίζοντας εκκωφαντικά για τους αιώνες >>> εδώ η επερχόμενη, φθινοπωρινή βροχή δεν θα βρέξει τις πέτρες για ν' αλλάξουν χρωματισμούς >>> εδώ κρύβονται μόνον θρύλοι και σκυλεύματα >>> Το νεφέλωμα του Μαγγελάνου έχει πια αλλάξει: ακολουθεί μια διαφορετική πορεία ενορχηστρώνοντας το τίποτε και τη σιγή >>> Σκύβω χαμηλά με το μπράτσο γυμνό στις πηγές της ευτυχίας >>> Το άναρχο ρίγος με παρασύρει >>> Θυμάμαι τους σηματωρούς και τις λεπίδες >>> τη συνήθεια της ύλης και τις εμμονές >>> Παύση στιγμιαία, ψευδαισθήσεις, στα όρια του αισθητού κόσμου >>> Οι επινοημένες διαφυγές δεν θ' αρκέσουν ποτέ >>> Επιζητώ την ευδαιμονία...
Commenti