Gustave Doré Ενας παλιός κάτοικος μιλούσε για τα κυπαρίσσια, την ηρεμία τους στο άστατο τοπίο, τον μύθο που τα συνδέει με σκαιές μορφές και νότες σταλμένες από κάποιον ουρανό >>> Θέλω να τον πιστέψω, να ξαναζήσω αυτή την πίστη >>> Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να λέει ιστορίες, να δικαιολογήσει την ύπαρξή του >>> στα μάτια της μαυριδερής Παναγίας με το βρέφος >>> στο ψέλλισμα της ρασοφόρου που κεντούσε τ' απόγευμα ανάμεσα στις γαζίες και τις ξέπλεκες βοκαμβίλιες του περίβολου >>> στις υποσχέσεις που εξατμίστηκαν για να γίνουν ακάθαρτο αλάτι σε κομμένα ξερά καλάμια >>> στις πράξεις θεάτρου χωρίς άλλο σκηνικό πέρα από μερικά υφάσματα, τον από μηχανής θεό και την αγωνία ενός σύντομου εμείς >>> Σε κάθε δρασκελισμό ή χαραγμένη νερογραμμή έξω από το πόρτο >>> ο ιδρώτας ποταμός, το έρμαιο κορμί, οι ευχές και οι κατάρες άκυρες >>> σαν ποίημα >>> τόσο μακριά >>> ταξιδεύοντας στον ορίζοντα >>> σπαράγματα από Δύσεις και Ανατολές >>> Αναρωτιέμαι γι’ αυτό το ελάχιστο σημαντικό >>> τους δημιουργούς της κάθε ημέρας >>> Ανάμεσα στα χρώματα η πρόσκαιρη ευδία >>> η αυταπάτη των αντανακλάσεων >>> η ελαία τε και η άμπελος εισί >>> Οι φλέβες καθώς σφίγγουν >>> Το τραγούδι που ξεχάστηκε, οι αλλόμορφες γυναίκες, η πλησμονή >>> Πρέπει να ζήσω αυτή τη μοίρα για να κρίνω >>> Το παιχνίδι με τις ανάσες, τις παροξύτονες >>> τις σημειώσεις από τη διαδρομή στην ενδοχώρα >>> Υστερα ο φωτερός λόγος, το χαμόγελο, η δοκιμή της γεύσης...
Commenti