Χωρίς λόγια / Senza parole

Ruvo di Puglia, strada (foto da Silio D'Aprile)

Παρατηρώντας το γυναικείο κορμί, το βλέμμα του αλόγου στον "Εφιάλτη" του Johann Heinrich Fussli, σκέφτομαι τη συνήθεια, τη λησμονιά, την πληγή του ερωτικού βιώματος >>> Κι όμως, εκεί ζω: ανάμεσα στην έκφραση της Παναγίας του Loretto, τις ικεσίες για τη ζωή του ποιητή, τη φυσιολογική ροή >>> Σαν βιαστικό πουλί είχα χάσει τη φωνή εμπρός στην επινόηση του Bernini μπαίνοντας στον Αγιο Πέτρο της Ρώμης >>> ...κάποτε στα τέλη του '80, ολόμονος σε μια πόλη αγαπημένη και φαντασιακή >>> (perche' la Roma mia assomiglia a te'...) >>> Mεγαλώνω, διαπιστώνω: Le scale di salire sono uguali... E rido e piango... >>> Ερωτώ, αναρωτιέμαι, καταλήγω: Che si dice? Che ne penso? Che cazzo? >>> Μου λείπει η Primavera, μου λείπει η ταπεινή κυρά του Νότου >>> Γιατί η ζωή συνεχίζεται, γιατί τα βήματα, όταν ξαναγυρίζουν σ' ένα -ας πούμε- Brindisi ή σε μια -απόλυτη- Siena (d'autunno, di sicuro) γίνονται πιο βαριά και γνωστικά, πιο πρόχειρα και συγκινητικά >>> Mi fido dei sentimenti, vero amico mio, della rabbia, della condizione interna, dei pezzi d'anima nascosta >>> Και λοιπές ιστορίες για έμπειρους παρατηρητές εκείνης της εποχής του ιταλιάνικου εαυτού τους >>> Ζηλεύω ακόμη τα τείχη στην εκκλησία της Βερόνας, αυτά που είδα μαζί με την αποχρωματισμένη θέληση του Antonio Pisanello αλλά και το τρίγωνο της Λουκανίας, της Βασιλικάτας, του Σαλέντο των παλιών ηρώων... >>> Υπάρχουν και οι μνήμες ενός Trapani -di qualche se stesso- κάποιας ανεμελιάς σαν νότα στη σιωπή του παρόντος >>> Ή σαν ξεγέλασμα στα παιχνίδια των παιδιών >>> Morire d'amore, το πιο ωραίο...