"Mέσα από την ποίηση γνωρίζω πως δεν μπορώ να βγάλω χρήματα..."

...τάδε έφη νεαρή, πρωτοεμφανιζόμενη στον χώρο της ποιητικής δημιουργίας >>> όπου στα 24 χρόνια της διαθέτει τον κομπασμό ν' αναρωτιέται για τις οικονομικές απολαβές της από την ποίηση >>> και να δηλώνει ευθαρσώς ότι "...παρ' όλα αυτά, δεν μου απαγορεύει τίποτε να ονειρεύομαι τη μέρα που θα ζω από αυτό" >>> δηλώνει στην εφημερίδα "Αγγελιοφόρος της Κυριακής", 19/7 (ονόματι Μαίρη Δροσοπούλου) >>> κάνοντας τα μάτια να τρίβονται από την απίστευτη παρουσίασή της ως "παιδιού-θαύματος", "καθεριωμένης στους λογοτεχνικούς κύκλους ως μία από τις μεγαλύτερες ποιήτριες της γενιάς της", "εικοσιτετράχρονης που η ποίηση και η λογοτεχνία είναι όλη της η ζωή" >>> Είναι φανερό ότι τα φαιδρά δεν σταματούν σ' αυτά (βλέπε, κριτικά σημειώματα από πασίγνωστους κριτικούς λογοτεχνίας για φίλους τους ποιητικίζοντες) >>> Κι αν στη δεύτερη περίπτωση το "παιχνίδι" γίνεται για να έχουν νόημα οι διάφοροι μιντιακοί μηχανισμοί, γεγονός που σηκώνει συζήτηση υψηλών θερμοκρασιών >>> στην πρώτη περίπτωση το "παιχνίδι" βρίσκεται στο όριο πέραν της γελοιότητας, είναι προκλητικό και, συνάμα, χλευαστικό, προκαλεί θλίψη >>> Ποιος όμως να μιλήσει για την ποίηση ως πραγματικότητα, για την ποίηση χωρίς το πρόσωπο του ποιητή, για την ποίηση ως απροσέγγιστο τόπο, για την ποίηση ως τύχη αγαθή για τον δημιουργό και τον αναγνώστη του; >>> Σιωπή / μόνο σιωπή / το φως τρυπάει με σιωπή / ό,τι η θάλασσα ρημάζει γράφει υπέροχα ο Αρεντ >>> Υπάρχει βεβαίως κι ένα ενδιάμεσο φαινόμενο: οι "ποιητές" των "στρατοπέδων", εκείνοι που δολιχοδρομούν ανάμεσα σε ποιητικές παρέες, που κατηγορούν, κουτσομπολεύουν, επιδοκιμάζουν ή αποδοκιμάζουν ομοτέχνους τους μόνον και μόνον για να υπάρξουν, για να σταθούν όρθιοι σε μια αγέλη με αρχηγό, υπαρχηγούς και λοιπά >>> (τα παραδείγματα βρίθουν, μια υποψιασμένη ματιά στον αθηναϊκό Τύπο των τελευταίων 10 ημερών κάνει κατανοητά τα γραφέντα εδώ...) >>> Αλλ' ευτυχώς, όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος, "ο ποιητής είναι ένας εργάτης του λόγου και η ποίηση είναι διαρκές γίγνεσθαι" >>> φτου φτου, καλύτερα να μην τα γνωρίζει κανείς ετούτα, απλώς να πιάνει στα χέρια του τα Collectanea του Ζήσιμου Λορεντζάτου, επί παραδείγματι, ή τα ολιγογραφήματα του Επαμεινώνδα Γονατά, κι έτσι να οδεύει...