Χωρίς λόγια (ανάγνωση για έναν αναγνώστη)

Nicosia, primavera 2009 - foto di Silio D'Aprile

Τα μάτια ανακαλύπτουν συνεχώς νέες αποχρώσεις >>> Το ουράνιο τόξο δεν σβήνει ποτέ >>> Η βροχή στα τζάμια και το παιδικό γέλιο επαναλαμβάνοντας φθινόπωρα και μητρικές κουβέντες >>> "Είναι δύσκολο να νιώθεις ότι ο κοκκινωπός ορίζοντας του δειλινού δεν σου επιτρέπεται να τον αγγίξεις", λέει η φωνή δείχνοντας με τον δείκτη προς την αριστερή πλευρά του Πενταδάχτυλου >>> Οπως και οι νότες από μια όπερα σε μεσογειακό λιμάνι, σε μια εσχατιά του Νότου >>> ανάμεσα σε αδαείς για τη συγκίνηση από μουσική αλλά έμπειρους στη χρήση της ασχήμιας αυτού του τόπου >>> ανάμεσα σε καμπαρέ του '60 για ναυτικούς από τη Σιδώνα και το Κάιρο >>> ανάμεσα σε νέοπλουτους απόγονους ταπεινών χωρικών και νεοφερμένους καλλιτέχνες χωρίς παρόν >>> Κι όμως, εδώ γράφονται τα βήματα της αληθινής ομορφιάς >>> ένα γυναικείο πρόσωπο με πορτοκαλί απαλό φόρεμα απέναντι στο λαμπυρίζον δοτικό βλέμμα, ένα στήθος προτεταμένο αλλά με κρυφούς χτύπους τη διάρκεια της νύχτας, ένα συνεχές, διάφανο χάδι βαθύτερα... >>> Κανένα "Ριάλτο" στον προσωπικό χάρτη (από τα περίχωρα της Pisa και το βρόμικο λιμάνι του Trapani έως την Gallipoli και το Bari) δεν θα περιέχει τόσο νοητό άγγιγμα σάρκας και μελωδίας >>> ένα ποίημα, δηλαδή >>> ένα νοτισμένο βογγητό έως το ξημέρωμα, ένα πυκνό λογίδριο έρωτος κάτω από δέντρο γεμάτο πουλιά που τσίριζουν ξυπνώντας για τη νέα ημέρα, ένα κόμπιασμα θανατερό με γοερό κλάμα για την αλήθεια και το νόημά της >>> Και το βιβλίο θα ταξιδεύσει σε στόματα και μάτια, στην αφή και την όσφρηση, στη διάσταση που ξεπερνάει τα ειωθότα >>> Σ' αυτό που μερικοί ονειροπόλοι εκμυστηρεύονται μεταξύ τους, και κάποτε καταφέρνουν να βιώσουν ως πραγματικότητα >>> Οι τυχεροί...