Il porto medioevo alla notte (foto di Silio D'Aprile)Οι δικές σου σιωπές είναι περίεργες >>> Μιλάς χαμηλόφωνα, σκύβεις το βλέμμα, ψαχουλεύεις τα νύχια ή με τα μισόκλειστα μάτια ζυγιάζεις το φως ανάμεσα στις γραμμές >>> Καμία χαρά δεν σε κάνει να χαίρεσαι, να συμμετέχεις στο πολύκροτο γίγνεσθαι των χρωματιστών σελίδων, να συμβιώνεις στο εύκολο βάθος >>> Κρατάς ένα μολύβι στον νου, με παράλυτα γόνατα >>> Αλλοι το λένε δύναμη κι άλλοι αδυναμία >>> Ανακαλείς παλιές λέξεις, από αυτές που ψιθυρίζονταν σε τούτες τις σκοτεινές ακτογραμμές, τις αναδεύεις στα χείλη, μορφάζεις ακατανόητα >>> Δοκιμάζεις τα όρια, την ψευδαίσθηση του άλλου εαυτού σου να κυριαρχεί στο αυγινό φως >>> Υστερα, όταν το απόγευμα έχει νοτίσει όλα τα δέντρα με το άρωμά του -ανάμεσα στη σκόνη από τις οπλές των αλόγων και από το πεταχτό φίλημα στα χείλη- αντικρίζεις με προσδοκία το τόξο ανάμεσα στα κυπαρίσσια >>> εκεί, στον στενόμακρο δρόμο με την ταπεινή βλάστηση, μερικές ισπανικές ονομασίες, μια ταμπέλα με φθαρμένα ελληνικά σε διάλεκτο >>> τον μακρινό ήχο από τον καλπασμό (το gallop των ξεχασμένων κατακτητών) >>> τις ερμητικές πόρτες από το κρυμμένο σπίτι ανάμεσα σε βοκαμβίλιες και ξεραμένα αραχνιάσματα >>> τις νότες από τα πουλιά θέλοντας πια να κουρνιάσουν, την ηδονή στα βήματα αλλά και στις ενωμένες παλάμες >>> την αγκαλιά των λουλουδιών και το δύσκολο καντηλέρι, την προσευχή και την ευχή σαν καρδιοχτύπι εφήβου >>> τα ποιήματα -το γνωρίζουν όλοι τους- που αποφεύγεις να γράψεις >>> τις επιλογές σου που παραμένουν ταπεινές κι εκρηκτικές >>> τα ταξίδια της επιστροφής με υπόσχεση "για τελευταία φορά" >>> αργά τη νύχτα, στην έρημη ράδα...
Commenti