Τάσος Δενέγρης: Θάνατος του ποιητή στον "άγριο αιώνα"

Ενα τηλεφώνημα αρκεί για να ανατρέψει την κυριακάτικη ηλιοφάνεια >>> Την ερχόμενη εβδομάδα θα ακολουθούσε μια συνάντηση >>> Ωστόσο, ο Τάσος Δενέγρης δεν θα είναι εδώ >>> Αποδήμησε, έφυγε γι' αλλού, σέρνει εκεί που "το θειάφι και η αποθέωση" αλλά και το "¨Πνεύμα της άμυνας" θα βρουν περισσότερους αναγνώστες >>> Το σοκ της είδησης ακολουθεί η περισυλλογή >>> "Ποιητής της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς κ.λπ. κ.λπ.", θα γράψουν -και θα γράψω- οι συνάδελφοι στα έντυπα >>> Ωστόσο, εκείνος αποδήμησε συνειδητοποιώντας -όπως τόσο διεξοδικά είχε επισημάνει ο κοινός αγαπημένος μας Octavio Paz- ότι κανείς γεννιέται μόνος για να έχει την ψευδαίσθηση τους εμείς και για να καταλήξει πεθαίνοντας μόνος... >>> Η ποίηση και η προσωπικότητα του Τάσου Δενέγρη, στα 74 χρόνια που υπηρέτησε σ' αυτόν τον κόσμο, σε ετούτον τον "Αγριο αιώνα" κατά τον Οσίπ Μαντελστάμ, υπήρξαν λεπταίσθητες >>> Οπως και οι μεταφράσεις του από την ισπανική γλώσσα >>> Οπως και η δοτική του διάθεση να μοιραστεί την εμπειρία της αναζήτησης του χαμένου ποιητικού χρόνου, να συνεισφέρει στο φαινόμενο του είναι ποιητικώς, να αφουγκραστεί την ιδέα, την έκφραση, τη συγκίνηση >>> Οταν γνωριστήκαμε, ανάμεσα σε πρώτης ποιότητας κρασιά από τη Χιλή και στίχους σκόρπιους, μισομεταφρασμένους κι άτεχνους, είχε μόλις εκδώσει τη συλλογή "Το πνεύμα της άμυνας" >>> Με τις εικόνες από τον Εμφύλιο, τα Δεκεμβριανά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, τα θραύσματα από τους όλμους των Εγγλέζων στον τοίχο του σπιτιού του (στις γνωστές, πολυσυζητημένες και προς κατεδάφιση πολυκατοικίες των Αμπελοκήπων), την παιδική συλλογή από άσκαστες χειροβομβίδες, τις ηττημένες κραυγές των ΕΛΑΣιτών >>> Αλλά και την τελευταία φορά, με το "δώρο" του (.poema..) στον Ιανό (την εκδήλωση παρουσία του ιδίου και του Francisco Brines), όταν το βλέμμα δεν έφθανε μακριά, οι κόρες των ματιών πάσχιζαν να κρυφτούν από το φως των προβολέων, το πηγαίο, συγκρατημένο χαμόγελο και η σφιχτή χειραψία, η υπόσχεση για ένα επόμενο βραδινό με γεύσεις μεσογειακές, αλλόκοτες και φρέσκα κρασιά της Απουλίας πριν και μετά τα ποιήματα, τα νέα ποιήματα και τις νέες αγωνίες... >>> Το τοπίο είναι σκληρό και γκρίζο >>> Το λέει κάπου, είκοσι χρόνια πριν, στο εξής ποίημα:

ΠΙΚΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Μέσα σ' αυτό το μαρτύριο

Σφυρηλατούνται

Ολοι εκείνοι που πρόκειται

Να ξεπεράσουν το φόβο

Και να κοιτάξουν τον κόσμο

Από ψηλά

Αυτόν τον ίδιο

Που ταυτοχρόνως

Βρίσκονται μέσα του και παραδέρνουν.