Ενα αναπάντητο ερώτημα που οφείλουν ν' απευθύνουν οι ίδιοι οι ποιητές: >>> ποιοι είναι οι καταραμένοι; >>> ποιοι άραγε επιδιώκουν αυτόν τον τίτλο; >>> πώς καταφέρνουν να διασχίσουν τη λεπτή γραμμή της ταπεινής σιωπής είτε της αιώνιας δόξας; >>> Η παράσταση της Κυριακής Μάλαμα, "Καταραμένοι ποιητές", στην Πειραματική Σκηνή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, θέτει το ζήτημα με στίχους και εικαστικές πινελιές, ανάσες ηθοποιών και τη βαριά ατμόσφαιρα της προειλημμένης απόφασης αυτών των δημιουργών για την όποια επίσπευση >>> Η θεατρική ανάγνωση ποιημάτων και σκέψεων, σχολίων, αποφθεγμάτων από τους Κώστα Καρυωτάκη, Charles Baudelaire, Sylvia Plath, Μαρία Πολυδούρη, Arthur Rimbaud, αποκαλύπτει τη βασανισμένη εικόνα τους για τη ζωή, τον ανεστραμμένο πόθο για θάνατο >>> Κι αναρωτιέται κανείς για όλους εκείνους που θέλησαν να αυτοκτονήσουν (δειλοί) κι όλους όσοι κατάφεραν να δώσουν τέλος για μια νέα αρχή (δειλοί και ικανοί) >>> Αναπόφευκτα, η σκέψη επανέρχεται στον Ηλία Λάγιο: πόσοι τον λοιδόρησαν και έπειτα τον καπηλεύτηκαν; >>> πόσοι θέλησαν να του αποσπάσουν στίχους εξυψώνοντάς τον υπερβολικά (σε βαθμό ώστε ο ίδιος να πιστέψει -εξαπατώντας εαυτόν- ότι είναι καταραμένος ποιητής, άρα δοξάσιμος...) σαν άλλον Ικαρο; >>> πόσοι τον ύμνησαν δίχως να έχουν διαβάσει την εργογραφία του, ανεπηρέαστοι, αδογμάτιστα, ως μια αναχρονιστική επιδίωξη με όπλο το ποιητικό του τάλαντο; >>> "Οι στίχοι τους δίνουν νόημα και δυναμική στο παρόν", ψιθυρίζει η ποιήτρια δίπλα μου ανακουφιστικά >>> "Εζησαν για να υποστηρίξουν τα μελλούμενα", θέλησα να της ψιθυρίσω κρατώντας απαλά το χέρι της >>> Μα, στη σκηνή, εκτυλισσόταν η εναλλαγή των πέντε ποιητών σπαράσσοντας συγκινησιακά τους ερμηνευτές >>> (επιβεβαιώνοντας την άποψη του Denis Diderot για το παράδοξο με τον ηθοποιό...) >>> Υστερα, στον δρόμο, περπατώντας στη βροχερή πόλη με τις προσόψεις των χαμηλών σπιτιών από πωρόλιθο και μνήμες πολέμων, το ερώτημα προέβαλλε έντονο στη σκέψη >>> καταραμένοι είναι αυτοί οι ποιητές που γνωρίζουν ότι είναι ποιητές, που αρνούνται τις συντρέχουσες λογοτεχνικές συμβάσεις, που επιλέγουν την απάρνηση της ατομικής τους προβολής υπέρ του στίχου τους στον χρόνο, που συνεχίζουν ακάματοι την περιπέτεια της γραφής -με συνέπειες και απώλειες- μα, ωστόσο, συνεχίζουν γιατί πιστεύουν ότι χωρίς την ποίηση δεν αρκεί η ανάσα για ν' αναπνέουν; >>> Απλές διατυπώσεις για απλές κορυφώσεις, μ' άλλα λόγια >>> Εάν η ποίηση είναι ωφέλιμη, φιλάρεσκη και δοτική, εύηχη και αναγνώσιμη, στοχαστική και συγκινητική... >>> Σημειωτέον ότι η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του ΘΟΚ είναι αληθινή έκπληξη: διαθέτει ουσία, είναι καθ' όλα ολιγόλογη, έχει ρυθμό και ευρήματα στην εκφορά της - σκηνικά: Αντης Παρτζίλης, βίντεο: Βέρα Παπασταύρου, ερμηνείες: Μιχάλης Ελληνας, Γιάννης Κόκκινος, Ανδρέας Κούτσουμπας, Ερμίνα Κυριαζή, Χριστίνα Χριστόφια.
Commenti