"Memory takes my hand"...

Το πρωινό ξεκινήσε με το βασικό ερώτημα για το κατά πόσο η μνήμη οδηγεί από το χέρι την οντότητα στο παρόν >>> Oι ήχοι από το μωσαϊκό εγχόρδων, χορωδίας και μίας σοπράνο, που συνέθεσε ο Craig Armstrong είναι καθοριστικοί >>> Ακούγοντας τον δίσκο του "Memory takes my hand" αντιλαμβάνεται κανείς την επιδίωξη αυτού του σημαντικού συνθέτη της νεότερης γενιάς: οι γέφυρες της μουσικής συνδέουν τις όχθες του χρόνου, των ανθρώπινων αναγκών για πόνο, περίσκεψη, χαρά, απελευθέρωση >>> ή, αλλιώς, συνδέουν τις χθόνιες επιθυμίες με τις υπερβατικές >>> Τούτο μοιάζει με τις συντεταγμένες που ζωγραφίζουν οι ερωτευμένοι και οι τρελοί >>> Η μελωδία από το στήθος και το στόμα της Lucy Crowe αναστατώνει τα χαρτιά πάνω στο γραφείο σαν ξαφνικός άνεμος >>> Ο δίσκος του Σκωτσέζου συνθέτη ακούγεται με συνοδεία στίχων πρωτοφανέρωτων ή κατόπιν αναγωγής σε πραγματικούς ποιητές, όπως ο Γιώργος Σαραντάρης: Η ύπαρξή μου, άβυσσος και τραγούδι / πλανιέται στην κοιλάδα των φαινομένων / ο χρόνος τη δέχεται μ' ενθουσιασμό / μέσα στις ησυχίες του / και της προσφέρει χίμαιρες / τ' απρόοπτα θεάματα της γης / κ' ένα αληθινό πανόραμα / τον ουρανό... >>> Εξαρτάται από τον τρόπο που ο καθένας διαβάζει τις νότες ή αφουγκράζεται τους στίχους στη σιωπή >>> Το ταξίδι έχει ξεκινήσει προτού βιράρουν οι άγκυρες, όταν η θέληση για το καινούργιο περίγραμμα του ορίζοντα είναι ισχυρότερη από την πραγματικότητα του κύκλου που σχηματίζει ο τόπος άφιξης, ο τόπος της πλησμονής ή απλούστερα ο τόπος που ευαγγελίζεται την παραδείσια γαλήνη >>> Αυτή τη δεδομένη στιγμή, που τα πλήκτρα "χτυπούν" τα γράμματα για να γίνουν λέξεις, το μικρό αλλά ξεσηκωτικό κομμάτι "Risen" ανατρέπει τους κανόνες, διασκεδάζει την απιστία για τη δύναμη της τέχνης, τη συζήτηση για το θυμικό, την ευπιστία στην περιρρέουσα άποψη για τη δημιουργία, τη μεταλλαγμένη ικανότητα του φαίνεσθαι εναντίον του ποιείν >>> Η κορύφωση, στο "The world shall turn", δίνει τον τόνο για τα βιβλία που θα συνδυαστούν έως το βράδυ...