Φυγή

Tην ώρα που ο ουρανός ενώνεται με τη θάλασσα, οι παλιοί ναυτικοί φοβούνται περισσότερο για τα σκαριά τους >>> Η ομορφιά γυμνή αποφαίνεται επικίνδυνη: τα μάτια στροβιλίζονται στο γαλάζιο φόντο, απροσδιόριστη παρέμενει η αίσθηση της στεριανής επιστροφής, ο υπόκωφος ήχος δεν είναι παρά το σώμα του πελάγου που πλαγιάζει λίγο προτού φθάσει η νύχτα >>> Ο υετός στο μηδέν >>> Σουρουπώνει >>> Σε μερικές μετρημένες στιγμές ο ορίζοντας θα σκοτεινιάσει ενώ πίσω, στην πλευρά του ακρωτηρίου που αναπνέει η άσημη καστροπολιτεία, θα ανατείλει η Πούλια >>> Κι ύστερα θα φανεί στον ουράνιο θόλο ο Λύγκας -διαυγέστερος- αλλά και η Κασσιόπη, ο Ηνίοχος, ο Κύκνος >>> Το πρόσωπο είναι στραμμένο στον αψεγάδιαστο χάρτη >>> Τα πλάσματα αυτής της ώρας κρώζουν ή βογγούν γνωρίζοντας ότι με τη φωνή τους κρατούν ζωντανή τη Γη έως το ξημέρωμα >>> Πέρα από το ακρωτήριο, στα όρια του μύθου και της ματαιοδοξίας, φαίνεται αχνό το φέγγισμα μίας λάμπας >>> Μοιάζει με την ποθητή αμαρτία >>> Το φιλί δροσερό ή στιγμιαίο, άλλοτε δεν θα είχε καμία σημασία, είναι το δώρο στα χείλη της προσμονής ετούτου του Αυγούστου...